EFSANE BİR KİTAP~
Kitabı, ilk okumaya başladığımda anlamıştım akıcı ve sürükleyici bir roman olduğunu. Yazar o kadar bütünleşmiş ki kitapla, ayrı ayrı bölümlerde ele aldığı İrfan Kurudal, Meryem adlı karakteri kitabın sonunda nasıl birleştirdi yine doğrusu şaşırdım. Kitabı okurken bir sonraki sayfaları merak ettiğim için hızlı hızlı okudum. Kitabın sonunda ne olacak diye çok merak ettim doğrusu. Bir oturuşta 100 sayfasını bitirdim ve kitapta bilmediğim daha önce duymadım bir çok cümle vardı. Kitap o kadar içtenlik ve esenlik yazılmışki; farklı pencerelerden bakmayı, ünlü bir adam olan İrfan Kurudal ve köyde doğmuş, köydeki gelenek ve göreneklere bağlı okuma yazmayı bilmeyen Meryem, sözde hoca olan muhafazakar amcası tarafından tacize uğramış Meryem’in, amcasının oğlu Cemal tarafından öldürülmek için götürdüğü İstanbul’da askerlik arkadaşı Selahattin tarafından Meryem’in öldürülmesine engel olunmuştu. Selahattin Cemal’i Meryem ile birlikte Ege’nin kıyı kıyı kasabasında iki haftalığına bir yere yerleştirmiş. Ve bu sırada İrfan KURUDAL’ın ani bir kararla çıktığı seyahatte; Cemal ve Meryem’le karşılaşması üzerine, Cemal Meryem’e taciz edenin babası olduğunu öğrenince ani bir şok yaşar Bunun üzerine yaşadığı şokun etkisi ile iki gün boyunca uyur. Uyandiginda Meryem artık onu yanında istemez. Cemale gitmesini söyler. Cemal her ne kadar istemese de Meryem’in kararlı ve emin tavrının karşısında gitmek durumunda kalır. Meryem de kendi dünyasında yakaladığı mutluluğu yaşamak için kumlu yolda, kıyıyı yalayan dalgaların yanından yürümeye başladı tek başına korkusuz ve özgür … 
Mutluluk 
Zülfü Livaneli
Balıkçı Ve Oğlu
Yazar Zülfü Livaneli'nin okuduğum ilk eseri. Kitaba tek kelimeyle bayıldım diyebilirim. Zülfü Livaneli, bu kitabında Ege balıkçılarına ve hayal kurmaktan bile mahrum bırakılan göçmenlerin kaderine değiniyor. Usta edebiyatçı son yılların en can yakıcı ve büyük dramı “göçmenliği” balıkçı Mustafa, Mesude ve Samir bebek üzerinden anlatıyor.
Eserde Ege
Kendini sadece kitaplara vermiş ve kendi halinde olan bir adam... bir gün tanıdığı bir kadının, cinayete kurban gitmesiyle birlikte olanları araştırmak için kapısına gelen gazeteciyle birlikte başlayan bir hikâye.
Zülfü Livaneli kalemini çokça sevdiğim bir yazar.Ve bu kitabı da internette birçok kez karşıma çıkmıştı. Sonu şaşırtmalı olan kitapları hep sevmişimdir bu yüzden bu kitabına da bir şans vermek istedim ve okudum.
Kitap aşırı övülüyordu ve beklentilerimi fazlaca karşıladı mı? Evet karşıladı. Kitabın sonu hakkında birkaç fikrim vardı fakat hiçbiri çıkmayıp bambaşka bir sonla karşılaştım. Ve aşırı şaşırdım çünkü asla beklemediğim olaylar yaşandı. Kitabın sonlarına doğru bir bulmaca bile var o detay da gayet hoş olmuş bence. Ben genel olarak sevdim ve beklenmedik son açısından da beklentiyi gayet de karşılamış bence.
Öldürmek mi? Bağışlamak mı?
Buna cevap vermekte aceleci olmayın derim. Zülfü Livaneli 'nin kitaplarına bakınca bu roman hem çok tanıdık hep çok farklı. Tanıdık tarafı Türkiye'nin yıllardır süre gelen toplumsal sıkıntılara değinmesi, farklı olan tarafı iki olay hem yazar tarafından hem de baş karakter(Sami) tarafınan anlatılması. Yazar kendine anlatılan kadar bilgi ve kurguyu harmanlayıp yazıyor. Bir sonra ki bölümde Sami eksik verdiği bilgileri ve duygularını yazıyor. Bu çatışma akıcı bir şekilde sizi içine alıyor.
Konu ;askeri darbede hiç şuçu olmadığı halde işkence gören( ki işkencenin hiçbir haklı sebebi olamaz) ve başına üzücü olaylar gelen Sami'nin İsviçre'ye iltica etmesiyle başlıyor. Psikolojik sıkıntılar nedeni ile hastaneye yatırılıyor. Ve bir gün yan odaya bir Türk gelir. Devletin bütün yetkilerini sonuna kadar kötüye kullanan bir Bakan ve Sami'nin işkencecisi. Beyin tümörü tanısı ile tedaviye gelmiş. Peki Sami ne yapıcak?
Bu kitap sadece Sami'nin değil, mülteci olarak İsviçre 'ye kaçan bir çok kişinin de hikayesini barındırıyor.
Bir ek bilgi Zülfü Livaneli yazmaya başladıktan 29 yıl sonra bu kitabı bitiriyor. Herkese tavsiye ederim iyi okumalar.
EDEBİYAT TARİH COĞRAFYA FELSEFE VE ZÜLFÜ LİVANELİ ŞAHESERİ
Başkan Babamızın Sonbaharı İncelemesi
Latin Amerika deyince aklınız ilk ne geliyor? Futbol, fiesta, mata çayı, salsa, tango ve tabi ki diktatörler…Pinochet, Garcia Somoza, Noriega, Juan Vicente Gomez, Pinilla…Aklıma gelmeyen daha bir sürü diktatör. Bu diktatörlerin hepsi askeri darbe ile gelmedi tabi. Bazıları seçilerek geldi ama Peron gibi baskı ve şiddet rejimi kurdular. 
Gabriel Garcia Marquez
