Özür dilerim... herşey için
Özür dilerim size bir şey sorabilir miyim? Hayat neden bu kadar zalim? İnsanlar, insanlar neden bu kadar zalim? Yaşamak neden bu kadar zor ve bu kadar güzel ve vazgeçilmez? Peki, insanların birbirlerini anlamamak için bu büyük çabası neden? Karım... Karım bana çok kızıyor, ona istediği gibi bir hayat sunamadığım için. İstediği gibi bir adam
Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şey Var
Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa
Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır
Kopmaz kökler salmaktır oraya
Kucakladın mı sımsıkı
Güzel bir hayat. Belki de mümkündü. Başı, sonu belli. Bir yere ait olduğun. Bir amaca sahip olduğun.
Size bir şey sorabilir miyim?
Hayat neden bu kadar zalim?
insanlar neden bu kadar zalim?
Yaşamak neden bu kadar zor ve bu kadar güzel
ve vazgeçilmez?
Hayat bazen de dünyanın en güzel çiçeği olarak açsan da asla çiçek sevmeyenlere denk gelmek gibi hissettirir.
Kendinize dönme yolculuğunun doruk noktası, kendinizi nihayet hakikat gözüyle göreceğiniz andır. Sahici benliğinizi görebilirseniz gördüğünüzü seveceksiniz. Varlığınızın ihtişamını; ne kadar güzel ve harika olduğunuzu göreceksiniz. İçinizdeki kusursuzluğu görünce başkalarının kafanıza soktuğu kuşku dağılır. Işık ve hayat olduğunuzu görürsünüz. Kutsallığınızı kabullenince de hayatın daha iyi bir yansıması haline gelirsiniz.
Sayfa 144Kitabı okuyor
İnziva
Sen içimde sessiz bir inzivaya çekildin,
Seni sana bir defa sordum!
Senin son bakışlarını,
Beni susturdu...
Anladım ki!
Karşılıksız da olsa,
Seni sevmek güzel bir şeydir.
Seni hiç kimseye anlatamadım;
Duygusal olan kalbimin şiirsel ritmi,
Seni kaleme döktürdü,
Belki birgün okursun,
Ya da okumasın,
Ama bu senin inzivaya çekilmiş hali;
Ben de hep suskun kaldı.
Ben senin merhametsizliğin inzivasın çekiyorum...
Sen ben de hiç kalmadın,
Ama ben seni kendime bıraktım,
Sol yanımı sızlasanda,
Gözyaşlarım hep uzaklarda sel oldu,
Belki karşılığı olmayan bir şiirde seni anlatmak istedim,
Ya da sen buna hiç değmezdin,
Ama kalbime hâkim olamadım;
Nice seven sevdiğine kavuşmadı...
Galiba bu kervanın son yolcusu bir de ben oldum,
Olsun!
Hayat hep sonla mutlu olacak diye bir şey yok.
Kalbi güzel insanlara denk gelmek..
Bazen hayat, tonton çiçekçi amcaya kazancın bol bereketli olsun demektir. Verdiği hediyelere bakın. 😊🌻
Geceye birkaç satır
Bilinmez bir vefasızlığın cefasını çekiyor hayat,
Birileri sürerken sefasını bambaşka diyarlarda,
Yeşermeden henüz, tomurcukları döküyor heyhat,
Sözler bundandır her an her saniye viranlarda.
Oysa ne güzel düşler kurulmuştu geleceğe dair,
Ansızın düşüşler çaldı tokmağı kırık paslı kapıyı,
Kim bu? Ölüşlerin gülüşleri geçmesinde mahir,
Çekerken köşe bucak, eyvah en zirvesinde acıyı...
Ömür Baki SUNGUR
90 syf.
8/10 puan verdi
Uzun süredir okumuyordum 
Mustafa Kutlu 'dan bir hikâye kitabı. 
Arkakapak Yazıları ile 
Akasya ve Mandolin kitapları deneme idi ne de olsa. Böyle düşünürsek 27 Mart'ta okuyup bitirdiğim 
Anadolu Yakası idi en son okuduğum hikâyesi. Uzun bir ara bu benim için. Bu arada bol bol 
Fatma Barbarosoğlu kitabı okudum, onun yazıları da tıpkı Mustafa Kutlu'nun yazıları gibi dinlendirici
Hayat reddemeyeceği kadar güzel ve gerçek. Bu hayatta umut, sevgi, dostluk, insanlık var! Ölümse boş bir kağıt!
Sayfa 220Kitabı okuyor
