Yakamoz& Papatya-12
Yakamoz sevdalandığından beri günbatımlarını bir ayrı sever hale gelmişti. Bugüne kadar onun için basit gelen birçok şey, artık tam anlamıyla bir tablo gibiydi. Mavi, kırmızı, sarı, turuncu; hepsi muazzam bir ahenk içinde birbirlerine karışıyor, gündüz geceye kavuşuyordu. "Ah," dedi kendi kendine, "İnsanın farkındalığı artınca nasıl da acısı da aynı oranda artıyor. Hepimiz zeki, inanılmaz dahi olmak isteriz. Halbuki hayatında tanıdığı hiçbir zeki insanın yüzünü gülerken görmemişti. Ara sıra ufak bir tebessüm, o kadar. Boşuna dememişler, 'Deliler insanların en akıllıların aşırı derecede incinmiş ve kırılmış halleridir,' diye... Çocukları da çok seviyordu artık. O masum, günahsız çocukları...
sokakta yürürken bir çocuk gördü mü hemen başını okşar ve içinden, 'Rabbim, sen duamı biliyorsun, amin, amin' diyordu. Eskiden duygusallık çok uzaktı ona. Ne vakit gözü dolsa, ki çok nadiren olur, hemen kendini sıkar, o damlaları asla yere düşürmezdi. Peki şimdi, dökmediği her gözyaşının hesabı sorulur gibi, gözlerindeki nem gitmek bilmiyordu. Şikayetçi değildi bu durumdan, kimseye anlatamadığını gözleri salıveriyordu sadece. Öyle ki insan bazen, o kadar konuşacak birisi arıyordu ki, bir insan diyordu sadece, 'Bir insan beni anlasın yeter.' Konuşsam onunla, döksek birbirimize her şeyimizi, hiçbir tereddüt gözetmeden, tek süsümüz samimiyetimiz olsa. Ah keşke, keşke..."
Kendini arayan Herkese... 
Özgür Vural
kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde?
kaç kilo çekerdi yalnızlık?
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının?
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları,
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk,
hep ağlamaklı olurduk gülünecek hâlimize.
Anadolu’nun bu son ağıtçısı her seferinde ölünün kapıdaki ayakkabılarına bakarak iç geçirdi, rahmetlinin henüz yorgan döşek gezen kokusunu içine çekti, mevtanın elbiselerini kucaklayıp bir yakınından hikayesini dinledi. Ölenin kim olduğunu, neler yaşadığını, hangi zorluklarla büyüdüğünü, neden öldüğünü, hangi muradını tamamlamadığını, içinde hangi
Turgut Uyar'a ait sanılan Palyaço şiiri
kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize
Üzmüşler çocuğu, diğer çocuklar. "Senin baban çöpçü, sen de pis kokuyorsun” demişler. Vicdan duygusu tam gelişmemiştir okul öncesi çocuklarında. Zaman zaman böyle acımasız olabilirler. Kırmışlar yavrucağın kalbini.
Konuştum babayla. Çok üzüldü, çocuğunun üzülmesine. Dağ gibi adam gözyaşlarını ilk kez ayırdı gözlerinden belki de. “Üzülmek
Hepimiz böyle mi yaşıyoruz? İki yaşam: dışavuran ideal ya- şam, bir de imgelemin egemen olduğu, gizlerimizi sakladığımız içsel yaşam.
İşin garibi, yolculuklarımı ne kadar uzattıysam o kadar uza- ğımda kaldılar. Tradescant yolculuklarını tamamlayabiliyor. Yol- culuklar zamanı güzel geçirmenin bir yolu ve de sonlar az ya da çok belli. Oysa ben yola
Su-i zan,Ön yargı..
Önceki gün metrodan indim elimde 10 kiloya yakın ağır bir çanta vardı neyse asansöre doğru yetişeyim diye hızlıca yürüyorum.Bu arada benden önce de bir teyze ve tekerlekli sandalye de bir adam onlarda yetişmeye çalışıyorlar.Bir adam bindi.Gelen var mı diye arkasına bakmadan kapı kapandı.Tabi biz aaa insan bir bakar olur mu öyle şey diye hepimiz birer laf ettik.Aa bi bakdık ki asansörün kapısı açıldı aynı adam.Meğersem asansörün kapısı hızlı kapandığı için tekrar açma tuşuna basmakla uğraşıyormuş bizi alsın diye.Sonra bindik kapı hakaten o kadar hızlı kapandı ki bu sefer de tekerlekli sandalyedi ki adam dışarda kaldı.Biz kadınla açma tuşuna basmakla uğraştık.Tabi kapı da geç algılıyor.Yani anlayacağınız aynı şeyi biz yaşadık.Sonra adama dedik ki kusura bakmayın biz de önyargılı olduk arkasına bakmadan gitti vs.diye.Sonra dedim ki kendi kendime hemen suizan 2 dk sabret diğer sefer bin.Ve hocamızın şu lafı geldi aklıma hüsnü zannımız öyle olmalı ki sobaya elinizi uzattığınızda nasıl yanma refleksinden dolayı hemen çekiyorsak olaylara karşı da aynı refleksi hüsnü zan olarak yapmalıyız.Sensörlü lamba gibi yani.Ve bunu alışkanlık haline getirmeliyiz.Bunun üstünde çalışaçağım.Rabbim eksikliklerimizi tamamlatsın ne diyelim.