Rasim Özdenören bu kitabında iki hikayeyi birden anlatıyor.
Bir tarafta öyle algılandığı için anormal davranışlar sergileyebilecek hale getirilen bir kadın ve arkadaşlarını diğer tarafta ise değişime fazlasıyla alışan insanların aksini söyleyen biri olmadıkça değişimi duymaz hale gelmelerini işliyor.
Her şey değişmeye başlıyordu. Bu durumu kabul edenler olduğu gibi ret edenler de vardı. Değişime itiraz edenlerin görünürlüğü daha azdı, kabul edenlere nispetle. Ve belki de doğruyu söyledikleri, göz yummadıkları, herkesin işine gelenden farklı davrandıkları için suçlu sayıldılar.
Değişimden rahatsız olanlardan birinin gülleri meşhurdu, kendini gül yetiştirmeye adamıştı, çünkü o değişimi öfke, kahır ve iğrenme ile karşılıyordu. Yıllar sonra evinden çıktığında da (yaşadığı yeri tanıyamıyordu) öyle baktı, aynı duygularla. Tuhaf ki ona "tuhaf" deniyordu. Olması gereken hangisiydi?
Kitap biraz garip biraz karmaşık biraz da başlamadan biten bi aşkı da içinde barındırıyor.
Ayrıca kitapta zamanında bazı davalar için verilen canların şimdi kıymetinin bilinmediği de anlatılır.
Yazar, kitabını iki hikayeyi birleştirerek noktalar.
Kitabı bitirdiğimde anladım ki adı ile müsemma imiş.
Son olarak bu uygulama için yazdığım ilk incelemenin bu kitapla olması da güzel bir tevafuk oldu benim için.
"Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir." Heraklitos
Tayfun ‘un paylaşımlarından dikkatimi çekti -adam