Kafamın son derece karışmasına sebep olan bir kitap oldu Kalp. İskender Pala, her kitabını ayrı ayrı zevkle okuduğum yazarlardandır. Onun bir eserini okumaya başladığımda elimden düşürmeden, genellikle bir çırpıda okurum. Kalp kitabına da aynı beklentiyle başladım. Kurgu bir eser değil yani bir roman ya da hikâye okumuyorsunuz. Ancak ben İskender Pala'nın kurgu dışı kitaplarını da sevdiğim için yine beğenerek okuyacağımdan şüphem yoktu ve arka kapak yazısını okuyunca aşk ve sevgi ile ilgili duyduğu, okuduğu anlatıları aktardığı bir kitap olduğu düşüncesiyle hevesle de başlamıştım. Lakin bir müddet sonra hevesim biraz kursağımda kaldı. Evet tahmin ettiğim gibi ara ara kalp, aşk ve sevgi ile ilgili eski anlatılardan, hikâyelerden ve mesnevilerden de bahsetmiş ancak bu sefer ilk defa bir kitabı beni sarıp sarmalamadı ne yazık ki. Kafamın karıştığı nokta da burası oldu aslında; okurken sıkıldım mı, hayır. Yani okurken ne okuyorum ben ya da sıkıcı demiyorsunuz ama hani bir kitabı okumak için içinizde bir istek olur, eliniz hemen ona gider ya işte bu kitapta o olmadı bende. Hep okuyayım bitsin düşüncesiyle kitabı elime aldım, tek sıkıntısı buydu. Bunun nedeni de sanırım heyecan ve merak uyandıran bir eser olmaktan öte tamamen düşünce yazılarından oluşuyor olmasıydı. Önerir misin, derseniz çok ikircikliyim. Eğer İskender Pala'yı hiç okumadıysanız Kalp'ten önce okunacak çok daha güzel kitapları var. Ama ben düşünce yazıları da okumayı severim, durağan bir kitap olsun, zihnim dinlensin derseniz de seçenekleriniz arasında bulunabilir.
