Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
517 syf.
·
Puan vermedi
Martin Eden Üzerine:
Eden bir sürü tene dokunup hiçbir şey hissetmediğini Ruth’un ise elini tutunca bu tenin bir ruhu olduğunu hissettiğini söylüyor.
Bir sürü kadın ile tanışıp hiçbirine karşı bir şey hissetmediğini söylüyor. Peki tanıdığı, gördüğü onca kadın değil de neden Ruth?
Aklıma şu geliyor:
Aşk bizim elimizde kontrolümüzde veya bilincimizle olan bir şey değil.
Seçtiğimiz kişi üzerine değil.
Aşkın bir sebebi yok, karşımızdakini neden sevdiğimizin, ona karşı neden böyle hissettiğimizin bir açıklaması yok.
Neden o güzel geliyor, neden onu görünce, duyunca böyle hissediyoruz. Neden onunla olmak, daha çok vakit geçirmek istiyoruz?
Hiçbirinin cümleler ile açıklanabilecek bir yanı yok.
Neden o, neden diğerleri değil? Hiçbirimiz bilmiyoruz.
Sadece oluyor işte…
Kitap hakkında almadan öncede, aldıktan sonra da çokça yorum okudum. Şimdiye kadar beğenmeyen görmedim. Fakat ben maalesef ki tam anlamı ile beğendim sayılmaz. Kitabın işlediği konu oldukça güzel aslında. Ölümün her güzel şeyi yarıda bırakması anlatılıyor. Fakat ölüm bir bitiş mi yoksa yepyeni bir başlangıç mı olduğunu hiçbirimiz bilmiyoruz. Çok sevdiğim, benim için çok değerli olan birisi belkide asıl orası buradan daha güzeldir, İyi ki geldim dedirtecek kadar eşsiz bir yaşantı bizi orada bekliyordur belki demişti geçenlerde. Düşünüyorum da olabilir öylesi de ...ama yine de insan sevdiğini bilinmezliğe uğurlarken bir yanı hep buruk oluyor... kitaptaki sevdiğini erken kaybeden karakterimiz gibi. Hayaller, ümitler, sohbetler bile yarıda kaldı onlar için... Bundan sonrasını hayalinde tamamlayan bir adam... Acıklı bir hayat kısacası.
Yazarın fazlaca şiirsel bir dili var. Tek beğenmediğim yanı her şeyi betimleyerek anlatması. Çok fazla betimleme Bi yerden sonra boğmaya başladı beni. Yoksa bir solukta biten incecik bir kitaptı. Ya da 'O' nun dediği gibi bu kitap için uygun zaman değildi benim adıma bilemedim...SÇS...
‘Ateş’ iyi bir savaş romanı; savaşın vahşetini, dehşetini, acımasızlığını, cephedekilerin ve cephe arkasındakilerin duygularını iyi anlatıyor. Ama bence ‘en iyi’ savaş romanı değil, daha iyilerini okudum. Örneğin benzer bir kitap olan ‘Garp Cephesinde Yeni Birşey Yok’ benim kişisel görüşüne göre daha iyi, daha etkileyici, daha vurucu bir roman.
Ateş 1916’da, henüz 1. Dünya Savaşı devam ederken yazılmış ve Fransız askerleri cephesinden savaşı anlatıyor. Zaten hemen bir sonraki yıl da Goncourt ödülünü almış - ki, o dönem için bundan daha normal bir durum olamazdı herhalde.
368. Sayfada askerlerin içlerinden biri’ soruyor:
‘ her birimiz kendimize soracagiz, dedi. Bütün bunlar oldu, ama niçin savaşıldı?.. Niçin?.. Hiçbirimiz, hiçbir şey bilmiyoruz. Fakat, kimin için yaptık bunu, söyleyebiliriz. Eğer her ulus, savaş tanrısına günde yüzbinlerce körpe delikanlının taze etini hediye ediyorsa, herhalde bundan faydalanan bir iki kışkırtıcıdır. Bunlar için, parmaklarımızla sayabileceğimiz bir azınlığın çıkarı için, bütün memleketlerin halkları mezbahaya gidiyor. Hayvan sürüleri gibi ölüme gönderiliyorlar.’
Her savaş için geçerli bu ifade, eğer 1916’da, dünyanın altüst olduğu bir dönemde söylenmişse, elbette gönüllere taht kuracaktır.
Düşünen Makineler
Bu kitaba başladığımda gündemi meşgul eden; Robot Sophia ile televizyon programcısı Oğuzhan Uğur arasında geçen bir sohbet vardı. Hatırladığım kadarıyla o sohbette, Sofia "Siz zavallı insanlar," diyerek programda küstahça bir tavır sergiliyordu.
Programın yapımcısı Oğuzhan Uğur ise ekranda cep telefonunu çıkarıp,
Çok sevdiğiniz birisine kanser teşhisi konduğu ve çaresiz kalındığı söylenirse; son günlerinde yanında mı olup, onunla istediği her şeyi elinizden geldiğince yapmak mı istersiniz, yoksa hayat devam ediyor deyip yolunuza gitmeyi mi tercih edersiniz?
Bir insanı, özellikle sevdiğimiz bir insanı mutlu etmeye çalışmaktan daha büyük mutluluk mu
"Sadece bir kez olsun kardeşime sarılabilmek
ve babama onu sevdiğimi söyleyebilmek
isterdim. Bir makine üzerinden değil, gerçek
kelimelerle."
Melody, beyin felci olan 11 yaşında bir çocuk. Yürüyemiyor, konuşamıyor, tekerlekli sandalyeye mahkum. Hiçbir uzvunu kullanamıyor ama beyni mükemmel işliyor.
Fiziksel engeli dışında yaşıtlarından hiçbir farkı yok.
Kitapta tam olarak bunu anlatıyor aslında.
Fiziksel engelli insanlara 'engelli' deyip geçiyoruz ama onların kendi içlerinde ne yaşadıklarını hiçbirimiz bilmiyoruz.
Okurken Melody ile çok kez empati kurabiliyorsunuz. Sıkmadan okunan bir kitap. Su gibi akıp gidiyor.
Artık Özgürüm?
Sonda söyleyeceğimi başta söyleyeyim: Ben bu kitabı çok beğendim ya. Hikâyesi güçlü, anlatım dili okuma hızını kesmiyor ve en önemlisi fikir olarak ayakları yere sağlam basıyor. Nedense bu klasikleşmiş konuyu bu kadar güzel anlatacağını düşünmezdim. İki başlıkta düşüncelerimi detaylandıracağım.
(Spoiler Alert)
1. Kitaplar
- Bana söyleyebilir
Kitabı iyi anlamak önemli.
Tramvalarımızın aslında başkalarına ait olduklarını hiçbirimiz şu ana kadar düşünmemişti.
Ailemizdeki her hangi birinin tramvasını yaşıyor olabiliriz. Tabiki bunu farkında olmadan yapıyoruz. Farkında olsak bile nasıl çözüme ulaştırıcağımızı bilmiyoruz.
Aile biriylerimizle yaşadığımız her uzaklık aslında hayata dair her şeyimizi alt üst ediyor. Sadece biz değil ailemizin de aynı şekilde.
Çözüme ulaştırmadan devam etmek çırpınmaktan başka birşey değil...
İyileştirmeyi denemek zorundayız...
Ah Raif!
"Kürk Mantolu Madonna";ismiyle bile insanı kendisine çekiyor:)
Günümüzde insanlar bazı suskun ve belki huysuz ya da hevessiz görünen yaşlıları görünce"Bununla nasıl yaşanır? Yahut,bu adama nasıl tahammül edilir derler belki...Var gerçekten öyleleri.Lakin hiçbirimiz bilmiyoruz bu ihtiyarlar geçmişlerinde ne yaşadılar,onları bu kadar katı hale getiren ne ,onları suskun hale getiren birşeyler var mı?..İşte "Raif Efendi" bunlardan sadece birtanesi,kitabın ilk elli sayfalarında bile kendisini anlatırken kitabın öyle devam edeceğini düşünmüş sıkılacağımı sanmıştım hemen.Fakat Raif Efendinin nasıl bir hayatı varmış,nasıl bir gençliği varmış....gerçekten anlatılmaz.Kitap "Maria" yani Kürk Mantolu Madonna'yı ve Raif Efendi karakterlerini büyük bir ustalıkla okuyucuya gösteriyor.Karakteri adeta kendimizde hissediyor bazı yerlerinde kendimizi buluyor, kendimizle yüzleşiyoruz belki...Mükemmel ve uzun bir süre etkisinden çıkamayacağım bir kitap:))
İlk olarak biraz eserin içeriğinden bahsetmek istiyorum eserde Nora Seed adında bir karakter var kitap onun hayatıyla ilgili hayatta yaşadığı acıları, kırgınlıkları görüyoruz pişmanlıklar içinde kaybolmuş bir karakter yolunu bulabilecek mi? Yoksa kolay yolu seçip bu hayata veda mı edecek ya da bir kütüphane her şeyi farklı mı gösterecek kitap kısaca bu kesitler etrafında dönüyor.
Kitap yorumuma gelecek olursak kitap her insanın bence baş ucu kitabı olmalı bizler hayatta bir yere gelmek için mücadele ederiz bazen hırslarımıza yenik düşeriz,kalpler kırarız aslında bize bunları yaptıran dış etkenler çünkü hiçbirimiz kendimizin, yapabileceklerimizin farkında değiliz sadece yürüyoruz hayatta ama bu yeterli değil çünkü yolun sonunda başta tanımadığımız kendimizi buluyoruz bu durumda da çöküş yaşıyoruz ve ölümü çözüm olarak görüyoruz ne gereği var ki? Bu hayat zaten bir tiyatro doğduğumuzda verildi rollerimiz herkes kendi rolüne odaklanmalı ve onu en iyi şekilde oynamalı hangimizin rolü kaçıncı perdede bitecek bilmiyoruz bu oyun zaten bitecek bir gün neden biz bitirelim yaşamaya çalışın bırakın oyun aksın siz alkışların sesini dinleyin.
Kitap 12 hikayeden oluşuyor. Bu tarz kitapları hep sevmişimdir. Her hikayede farklı mesajlar var. Her hikayeyi okuyunca aklımda atasözleri belirdi. Kırık cam isimli hikayedeki şu paragraf kitaptaki en dikkatimi çeken nokta oldu.
"Hiçbirimiz ne kadar ömrümüz kaldı bilmiyoruz. Oysa ölümcül hastalık haberi duyunca içimiz kavruluyor, sanıyoruz ki sadece ölümcülhastalar ölecek ya da en azından önce onları ölecek. Bu savın doğruluğunu kim iddia edebilir" o kadar doğru ki.
Aşk imiş her ne var âlemde
İlim bir kıyl ü kāl imiş ancak
Aşk nedir?
Tanımını yapmak çok zor.
Çünkü o sevene göre, sevilene göre, zamana, koşullara göre değişiyor.
Ama değişmeyen bir şey var. Aşk müthiş bir bağlanma enerjisidir. İçinde uçarcasına mutluluğu, hüznü, kaybetme korkusunu, melankoliyi, tutkuyu, öfkeyi, kendinden vazgeçme halini barındıran bir duygular çeşnisidir.
Âşıklık hali kolay mıdır? Büyük ihtimalle hiçbirimiz buna “kolaydır” diyemeyiz. Ama hiçbirimiz de ondan kaçamayız. Çünkü onsuz olamayız.
Üstelik aşk tüm zorluğuna rağmen insanı çoğaltan, olgunlaştıran, incelten, sadece sevdiğiyle değil, kâinatla bütünleştiren bir tecrübe değil midir?
Hz. Mevlana diyor ya:
Aşksız olma ki ölü olmayasın
Aşkla öl ki diri kalasın
Prof. Dr. Nevzat Tarhan, bu kez bizleri aşk üzerine düşünmeye, aşkın gerçekte ne olduğunu anlamaya, zorluklarıyla birlikte oldurucu, olgunlaştırıcı yönlerini keşfetmeye davet ediyor. Başta Hz. Mevlana’nın Mesnevi’si olmak üzere Doğu’nun bilgeliğini taşıyan eserlerden, isimlerden aktardığı hikâyelerle, hikmetlerle başa geldiyse büyük bir lütuf olan aşkı sağlam bir ilişkiye dönüştürmeye yönelik tavsiyelerde bulunuyor.
Leyla ile Mecnun bugün yaşasalardı neler olurdu bilmiyoruz ama bugünün Leyla ile Mecnunları bu kitapta kendilerinden çok şey bulacak.
Hayatin bizlere ne surprizler hazirladigini simdilik hicbirimiz bilmiyoruz, surpriz sedimse, sadece iyi seylerden soz ettigimi sanma. Zaten hayatin bizi mutlu etmek gibi bir derdi yoktur. Mutluluk sadece bizlerin pesine dusebilecegimiz, yaramaz, hareketli, yakalanmasi zor bi kustur."
. .
"Eger bir insan mutsuzsa, onu hicbir seyle mutlu
İkiyüzlülüğün ve ihanetin hüküm sürdüğü bu dünyada hiç bir iyiliğin cezasız kalmayacağını her gün görüyor ve okuyoruz. Çoğu zaman iyilik yapılan kişiden gelmez kötülük bilhassa tek başına iyi ama beraber olduklarında kötü, bağnaz, yobaz, ırkçı, faşist bir güruhtan gelir ve tam da bu güruhun içerisinde yaşarız. Adını toplum diye koymuşlar ne
