... Güneş çayırların üstünde yükselince sevinçle gülümsemekten kendimi alamıyordum.
(...)
Küçük kuşları avlarken üzülüyor, onları kafese koyduğum için vicdan azabı çekiyordum. Onları izlemek daha çok hoşuma gitse de av hırsım ve para ihtiyacı acıma duygumun önüne geçiyordu.
“Ben de tek bir vazifem olduğunu biliyorum, insan olmak ve çalışmak. İnsanın ötesinde bir vatanım yok benim, insanları öldürmek gibi bir isteğim, hırsım yok, bunların hepsini biliyorum.”
Belkide annemin söylediği gibi ‘yaşama hırsım’ yok benim. Kavga etmesini bilmiyorum. Bir şeyler elde etmek için diğerleriyle sürekli sürtüşme içinde yaşayamıyorum. KAÇIYORUM. GERİ ÇEKİLİYORUM.
her ilk günümü anlattığım gibi bugünümüde anlatacağım 1k günlüğüme
Mesleğimin ilk günü önümde daha 4 yıl var hazırlık öğrencisiyim evet gastronomi sahada öğrenilir bunu bilerek her yıl iş planı oluşturdum güveniyorum kendime evet ne kadar 3 günde elimi kessemde ayağımı burksamda ben bu mesleği yapıcaĝım bir erkek otoritesi olan aşçılık kadının varlığını göstericeğim [herkes için ayni değil]
Hala yapamam korkusu var ama bu korku beni güçlendiricek aksine korkum yok ama beni çok korkutan hırsım var ah melike kolay bir meslek değil zaten kolay olsaydı herkes gibi olurdum ama kötü insanlar her yerde mutfakta ise daha çok ,pismanmıyım asla ama bir gün adımı erkek cheflerin olduğu listede adımı yazdırmak dileğiyle
Hoşça kalın
Ben de tek bir vazifem olduğunu biliyorum, insan olmak ve çalışmak. İnsanlığın ötesinde bir vatanım yok benim, insanları öldürmek gibi bir isteğim, hırsım yok, bunların hepsini biliyorum..
Ben de tek bir vazifem olduğunu biliyorum, insan olmak ve çalışmak. İnsanlığın ötesinde bir vatanım yok benim, insanları öldürmek gibi bir isteğim, hırsım yok...