Eski Yunan, Roma, Bizans ve Hristiyanlık medeniyetinin taş artıkları, hem de devlet eliyle yer altından çıkarılarak hayatlandırıladursun, İslam halkları, tarihin hiçbir çağında görülmemiş bir şekilde camileri onarmakta, yenilerini yapmakta, Kur'an öğrenimine önem vermektedir.
Sayfa 39Kitabı okudu
“Beyaz adamın Hristiyanlık dini
Zencilerin beynini daha nice konuda yıkamıştı ve daha nice konularda aldatmıştı onları.
Hristiyan din adamları bu Zencilere
bir yanağına vurulduğunda
öbür yanağını da çevirmeyi, acı çekerken gülmeyi,
acıları sineye çekmeyi, boyun bükme, alçak gönüllü olmayı öğretmişti.
Onlara dualar edip ilahiler okumayı,
onlara beyaz şeytanın elinin artığı şeylerle idare etmeyi,
gerçek niyetleriyle öbür dünyadan beklemeyi,
öbür dünya nimetleri için yalvarıp yakarmayı,
ama bu dünyada fazla bişey istememeyi öğretmişti!
Köleci efendi bu dünyada kendi cennetinin tadını çıkarırken
Zenciye öbür dünya cennetine razı olmayı öğretmişti.”
Sayfa 393Kitabı okudu
Milattan önceki bin yıl, üç ayrı evrensel düzenin ortaya çıkışına sahne oldu.Bu düzenin takipçileri, tarihte ilk defa tüm dünyanın ve tüm insan ırkının tek bir sistemle yönetebilen tek bir birim olduğunu hayal edebiliyordu.Herkes en azından potansiyel olarak "biz"di, artık onlar yoktu.İlk evrensel düzen ekonomi üzerinden yükseldi,parasal düzen.İkinci evrensel düzen siyasiydi, imparatorluk düzeni.Üçüncü evrensel düzen diniydi,Budiz, İslâm, Hristiyanlık gibi dinlerin evrensel düzenin.
Sayfa 179Kitabı okudu
Zerdüştilik İslamiyet ve Yahudilik üzerinde kalıcı izler bırakmıştır; bu ikisi ve Mitraizm üzerinden de Hristiyanlık üzerinde. Yahudiler Ehrimen'i Şeytan olarak uyarladılar, Perslerden Cennet ve Cehennem fikirlerini ve ahiret inancını (yargı günü) edindiler.
Konstantinapolis şehrinin Hristiyanlık nezdindeki konumu ve unvanı 1453 yılında Fatih Sultan Mehmet tarafından fethedilerek İstanbul'a dönüşmesine kadar devam etmiştir.
Sayfa 157Kitabı okudu
Hristiyanlık: kilise: evet, devletle, iktidarla, sömürgecilikle, burjuvazi ile, vb. birleştiğinde çok karşıydık ona.
Sayfa 262Kitabı okudu
Religio ile Religion iki ayrı kavramdır. Günümüzde Türkçe'ye religion=din diye çevrilen bu kelime, Hristiyanlık öncesi pagan toplumlarının malı olan bu ''Religio'' kavramından türetilmiştir. Religio, çok tanrılı ve toleranslı paganistik inanç sistematiğinde insanların ''Bilinmeyen Güçlerle Gönüllü'' olarak kurdukları manevi bağı anlatan ''Procedure=Usül'' demekti. Hristiyanlık, bu kelimenin sonuna ''n'' harfini ekleyerek, Religio'yu Religion yaptı. Bu yeni haliyle Religio, artık sadece Hristiyanlara ait ''Hristiyanların Tarzı'' anlamında kullanılmaya başlandı. Çünkü Hristiyanlık'ın içinden çıktığı Yahudilikte ne religio ne de seküler kavramları vardı.
Hasta döşeğinde,uçan kuştan medet uman,her şeyden şifa bekleyen insan,nereden bilsin ki,kendisine şifa sunmak üzere uzanan el maskelidir,mâneviyatı ile oynamaktadır.
Sayfa 55Kitabı okudu
''Nietzsche’nin dindarlığı*, insanlığa anlamlı bir varoluş sağlamak için seküler düzene olan inanç eksikliğine dayanmaktadır. Nietzsche, bir ölçüde, Alman Reformu'nun bir ürünüdür. Şu anki çağımızda İslam, Nietzsche'nin Hristiyanlık için anlattığı bir krizle karşı karşıya görünüyor. Sekülerleşme süreciyle karşı karşıya kaldığı gibi, yüzlerce yıllık görece özgüven sonrasında bir tür İslami Reform* çağrısı yapılıyor. O halde İslam, bir dizi seçenekle karşı karşıyadır; ya Avrupa'da Hıristiyanlığın aynı yolunu izlemek ve Tanrı'sını Nietzsche'nin çok eleştirdiği 'ölü Tanrı'ya dönüştürmek ya da Nietzsche'nin dindarlığından öğrenmek. ve sekülerleşmeyi düşman olarak algılamayan 'yaşayan bir Tanrı'ya sarılmak..."
English
“Nietzsche’s ‘religiosity’ rests in his lack of ‘faith’ in the secular order to provide humanity with any meaningful existence. Nietzsche is, to an extent, a product of the German Reformation. Islam, in our current age, appears to be faced with a crisis not dissimilar to the audience Nietzsche was addressing. Confronted, as it is, by the secularisation process, calls are being made for a form of ‘Islamic Reformation’ after many hundreds of years of relative self-confidence. Islam, then, is faced with a number of options, the two most fundamental being either to follow the same trajectory of Christianity in Europe and turning its God into the ‘dead God’ that Nietzsche is so critical of, or to learn from Nietzsche’s religiosity and embrace a ‘living God’ that does not perceive secularisation as an enemy...”
Ölüm, insan yüreğine çok derin korkular salan, inkâr edilemez, acı bir gerçektir. O tüm yaşamımızı zehirleyen en güçlü düşmandır. İnsanlar arasında onu yenebilmiş kimse yoktur. Kim sevdiği bir kişinin mezarı önünde bocalamamıştır? Toprak, içine aldığı bedeni kendine benzetmekte oldukça ustadır. Mezar önünde tüm umutlarımız bize ihanet ediyor gibidir. İnsan bir sevdiğinin mezarı önünde dururken iyimserliğe çok az yer vardır. İnsanın aşmak zorunda olduğu en çetin engel ölümdür. O bizim en büyük düşmanımızdır. Hepimizi esir almış ve tüm başarılarımızı hiçliğe mahkûm etmiştir. Onun her şeyi yutan esaretinden kurtulmak imkansız gözükmektedir.
Sayfa 64
