Birey, çalışma saatleri sırasında bir üretim ekibinin parçası olarak yönlendirilir. Serbest zamanları sırasında ise, nelerden hoşlanması gerektiği söylendiyse onlardan hoşlanmasına rağmen kendi zevklerine göre yaşadığı yanılsamasını taşıyan, mükemmel tüketici olmak üzere yönetilir ve yönlendirilir. Durmadan, onu kalan son gerçeklik kırıntısından da yoksun bırakacak sloganlar, telkinler ve gerçekdışı fikirlerle kafası şişirilir.
Çocukluktan itibaren gerçek inançlardan caydırılır. Eleştirel düşünce çok azdır, gerçek duygular çok azdır, böylece bireyi, yalnızlıktan ve kaybolmuşluğun dayanılmaz duygusundan ancak diğerlerine uyum sağlamak kurtarabilir.
Birey kendini, kendi güçlerinin ve iç z enginliğinin fiili t aşı y ıcısı olarak d eğil, c anlı v arlığıru uydurmaya ç alıştığı kendi-si d ışındaki güçlere b ağımlı f akirleşmiş bir "nesne" olarak hisseder. insan, kendisine y abancılaştırılır ve kendi y aptığı i şlerin önünde diz çöker.
".... Çoğumuz gereksiz ve sonsuz kaygılarla tükeniriz. Bu doğal canlılığımızı ve enerjimizi alıp götürür. Hiç bisikletin iç lastiğini görmüş müydün?"
"Elbette."
"Tam olarak şişirildiğinde seni istediğin yere kolayca götürebilir. Ancak sızıntılar varsa lastik sonunda söner ve yolculuğun aniden son bulur. Zihnin çalışma şekli de böyledir. Kaygılar değerli zihinsel enerji ve potansiyelinin tıpkı o iç lastikten kaçan hava gibi boşalmasına yol açar. Kısa sürede geriye hiç enerji kalmaz. Yaratıcılık, iyimserlik ve motivasyonun seni tükenmiş bir durumda bırakarak uzaklaşır."
11 Eylül sonrasının toz dumanı arasında, bu büyük dönüşüm sürecini dikkatle izleyip israrla yansıtmaya çalıştım. 2003 yılında hazırlanan "Civil Democratic Islam: Partners, Resources and Strategies" başlıklı çalışma, içeriği itibariyle Müslüman coğrafyada derin bir bölünmeyi, yırtılmayı hatta iç savaşı amaçlıyordu. Etnik çatışmalara,
Herkes kendi 'içine' baksın o zaman..
"Kendi dışımızda nereye koştuksa gurbette kaldık" diyor 
Nurettin Topçu, Varolmak'ta. Her şey kendimizde düğümleniyor. Düğümü çözmek için başka yerlere değil, kendimize doğru gitmemiz gerekiyor. Başkalarıyla değil, kendimizle uğraşmamız gerekiyor. "İç çalışma" mühim mesele..."
Yağız Gönüler
Şair Dorothy Parker ve yazar Lillian Hellman dostluğunun son evresi
Tabii birbirimizi görüyorduk ama ilk görüşmelerimizden sonra geçmişe geri dönemeyeceğimi fark ettim. Ben yaşlandıkça aramızdaki kuşak farkı azalır gibi görünüyordu ama artık çok içen insanlardan rahatsız oluyordum ve Dottie içince sıkıcı oluyor, aynı şeyleri tekrarlayıp duruyordu, bu da beni üzüyordu. Gene para kazanmaya başlamıştım ama
Hayatta pek alelade, hiçbir hususiyeti olmayan, her gün etrafımızda yüzlercesini görüp de bakmadan geçtiğimiz insanlar... Hayatının bildiğimiz ve bilmediğimiz taraflarında insana merak verecek bir cihette olmadıkları muhakkak. Böyle kimseleri gördüğümüz zaman çok kere kendi kendimize sorarız: "Acaba bunlar neden yaşıyorlar? Yaşamakta ne buluyorlar? Hangi mantık, hangi hikmet bunların yeryüzünde dolaşıp nefes almalarını emrediyor?" Fakat bunu düşünürken yalnız o adamların dışlarına bakarız; onların da birer kafaları, bunun için de, isteseler de istemeseler de işlemeye mahkum birer dimağları (beyin, bilinç) bulunduğunu, bunun neticesi olarak kendilerine göre bir iç alemleri olabileceğini hiç aklımıza getirmeyiz. Bu alemin tezahürlerini dışarı vermediklerine bakıp onların manen yaşamadıklarına hükmedecek yerde, en basit beşer tecessüsü ile (kendini ilgilendirmeyen şeyleri, belli etmeden öğrenmeye çalışma ile), bu meçhul alemi merak etsek, belki hiç ummadığımız şeyler görmemiz, beklemediğimiz zenginlikle karşılaşmamız mümkün olur.
