İçim dökülüyor önümdeki bardağa,masaya ve halıya
Gözlerim asıyorum avizenin sahte elmazlarına,asma tavana,uzaya
tabiki bunların seninle hiç bi ilgisi yok değil
Hanım çantası çiçeği vardır, bilir misiniz? İçi dosdolu kocaman yuvarlak bavul gibi. İşte gözlerim ağlamaktan hanım çantası çiçeği gibi. Bir posta da eve gelince ağladım. Gene olsa gene ağlarım.
Çok tartışıldı, yazıldı, çizildi. Biliçaltı ajıtasyon dediler, savaş sahnelerini eleştirdiler. İdeolojik reklam, basit olmuş, duygu sömürüsü, çok
What A Wonderful World
Odamın perdelerinden içeri girmeye çalışıyor ay. Başımı çevirince, sertçe kesilip fırlamış bir tırnak parçası gibi görüyorum onu. Hemen gözlerimi kapatıp yastığın altına saklanıyorum. Sabah olmak üzere, bir an önce ayakkabılarımı görmek istiyorum.
Üç ay oldu ayakkabılarımı giymeyeli. Dolabın üzerinde duruyor pembe ayakkabılarım. Bağcıklarını
BİLDİĞİN GİBİ DEĞİL
Yüreğime sığmıyor artık bunca hezeyan
Yerlere dökülüyor bildiğin gibi değil
Mutluluk diye ektim filiz verdi bu hüsran
Ciğerim sökülüyor bildiğin gibi değil
Uçurumlarda gönlüm düştükçe de düşüyor
Rüzgarlar sıcak esse bile içim üşüyor
Ufukta koca güneş sanki hüzün ışıyor
Ümidim yıkılıyor bildiğin gibi değil
Düğüm düğüm içimde kalıyor yediklerim
Koşa koşa kaçıyor bütün istediklerim
Lime lime doğranmış, sızlıyor kemiklerim
Etlerim çekiliyor bildiğin gibi degil
Adın Uğur, bahtin karadan daha kara
Kaderin harlı ateş, bedenin dersen çıra
Zamanı yük almışsın, gecede ışık ara
Günlerim yakılıyor bildiğin gibi değil.
09-05-2018
Uğur UKUT
~ Salvo II ~
Düğümlenmiş boğazımdan şimdi yüzlerce gemi geçer.
Kalemi alıp 'Hiç'imi kağıda dökmek istedikçe, kader çizer ve beklemeden ansızın siler.
Yeni başlıyorum, hele gitme bir dur!
İçim 'his' ağrısı, dışım gittiğin o her şehir.
Gönlümün altını kazıyor korkunç, bir o kadar sağanak yağmurlar, kısa bir film oluyor her köşe başında yıldırım misali yoluma çıkıyor gözbebeklerin.
Sevgimi taklit ediyor çocuklar, cesaretimi takdir.
Bir kimliğe bürünüyor Kasım, bir yılgın boşluğa dökülüyor Eylül.
Bırakalım yağsın yağmur, boşaltsın yokluğunu, sen gel buraya...
Çünkü, ben tek atımlık kurşun gibi menzildeyim ve bu ayrılık çok çirkin.
(Temmet)
/Duyguların Bulağı Turfa Suları Dudağı Çatlamış Yolcu
I.
Garip çok garip bir mevsimde
Ne yolda durak ne bir konak yolda
Han desen çok uzak kalır soruda
Düşmek bulmak bilinç bir linç içinde
Çünkü bil inçleriyle övünenden kaçan
Kaçtıkça sinirlere felç yağdıran dili dumura
Umuru umudu mahalle yangınına uğratan
Ben ne desem aklına ne
Karanlık Uykular
Efsaneler dökülüyor toprağa bir doğuşu andıran
Ama içim sonu gelmeyen yenilgilere teslim
Geçmişe hasrettir çektiğim, bu yangın ikliminde
Ve sancılarla çevrilidir karanlıklardan uyanmak
Yılgın bir edayla hızlanır zaman, bana yetişmek için
Hatıralar bile unutur beni çaresiz bir telaşla
Rüzgârlar taşırken yitik sabahlardan seslenişimi
Durgun ruhuma ayrılık hüznü siner
Duvarlar suskunluğumu gizler en diri renkleriyle
Ve pencereler aydınlıkla doldurur en derin yaralarımı
Bense reddettim güzelliğe dair fırsatları
Hiç söylenmemiş şüpheleri haykırdım dağlara
Kaçınılmaz hatalarla ziyandayken mevsimler
Kuşlar bile güler avuçlarımdaki tasalara
Seyre dalar gözlerim olmazların yurdundaki mucizeleri
D.K.
Yıllar önce annemi kaybetmiştim bir ocak ayında.Üniversite okuduğum için kendimi eve kapatmak yerine okula devam ettim.aylar sonra zar zor biraz olsun toparlanabilmiş olarak eve döndüm.Karşılaştığım manzara annemi kaybetmekten ağır değildi.Sıvadım kolları tamam dedim hallederim alt tarafı temizlik.22 yaşındayım o zaman.Ve daha önce evle ilgili
Bak bulutlar gri, kasvet çöktü şehrin üstüne.
Ve ben yalınayak yürüyorum ıslak kaldırımlarda. Belki soğur içim,
hafifler yangınım diye
attım kendimi sokaklara yine.
Saçım ıslak,
kaşlarımdan damlalar dökülüyor yanaklarıma.
Ağlıyorum..
Ben, yine ağlıyorum.
Yağmur taneleriyle harmanlanan gözyaşlarım..
Öyle korkuyorum ki böyle
Öyle yorgunumki
Cümleleri tamamlamak istemiyor içim,
Yumuşak 'ğ' ler mesela cok yoruyor beni
Ağzım noktalarla dolu.
Bağıra bağıra susuyorum,
Tanıdık birini görsem,
Yutkunuyorum merhabaları.
Yol dolu içim.
Yollara yol kusuyorum bazen.
İstemiyorum, sevmiyorum, gelmiyorum, gitmiyorum.
Ne kadar karamsarlık varsa ruhuma giydirmişim.
Dolabım
Hissetmek ne renktir acaba?
“Hissetmek ne renktir acaba?”
Sizi binlerce kez kucaklıyorum, kalbim sizinle, daima sizinle.”
Bu cümlelerin altındaki dipnot ile canım bir kez daha yanıyor. Fernando Pessoa 1916 da bir arkadaşına yazdığı mektubu bu şekilde bitirmiş. Dipnotta ise bu mektubu alan arkadaşının altı hafta sonra intihar ederek yaşamını kaybettiği yazıyor. Daha kitabın
Kaç ilaç geçirir kalbimdeki bu elemi
Neyle dindiricem boğazımda düğümlenen kederi
Daha ne kadar uyumadan bitirecem geceyi ?
Sonra ne zaman huzur kaplayacak içimi?
Kime anlatacagim denizi iyi gelmeyen tek şehri
Kim anlacayak beni, gökyüzü boğuyor dememi
Derken vakit geç olmuş bir hayli
Beklenen bekletmiş yine gözümde canlanır hayali
Kaç zaman
Can içim
Kaçak bir sigaradan değilde
Ayrık gecelerden üzerime dökülüyor
Yağmur sandığım aşkın hıçkırıklı külleri..
Subhanallah!
Hasan gibi sevmek
Burada yazdığım hadise gerçek bir olaydır ethem cebecioğlu hocanın bir konuşmasından alıntıdır ses kaydı mevcuttur. İnanıp yada saçma bulmak tamamen size bağlı beni son zamanlarda en etkileyen hadiselerden biri olduğu için sizlerle de paylaşmak istedim uzun ama okumanızı tavsiye ederim;
''bizim ankara'da hasan diye delikanlı