Nermin Yıldırım, Dokunmadan da ölümcül bir hastalığa yakalanan genç bir kadının çocukluğunda işlediği ilk günahı telafi etme sürecinde çıktığı yolculuğu(bir yandan içsel yolculuğunu) konu ediyor. Bu kadın okb si olan birinin kızıdır ve hiç dokunulmadan büyümüştür. Birbirimizin hayatlarına ne kadar dokunuyoruz? Vicdanımızı sorgulatan Yıldırım, her zamanki gibi okuyucuya keyifli bir okuma sağlıyor.
alıntı
“Senin o karanlık dediğin şeyden herkeste var canım. Alayı da karanlığıyla yaşayıp karanlığıyla ölüyor. Televizyonda söylüyorlardı geçen, karadelikler yakınlarındaki yıldızlardan kopan parçaları yutarak büyüyormuş. Tıpkı insanlar gibi. İnsanlar da içlerinin karanlığını, ruhunu emdikleri başka insanların aydınlığıyla besliyor. Anlasana, herkes birbirinin katili. Ama sorsan, herkes Çobanyıldızı, herkes incitildi, herkes aldatıldı. Peki o zaman inciten kim, kim kırdı bunca insanı? Şunu kafana sok artık, kötülük bu türün hamurunda var."
”Bazen bazı acayiplikler sırf bizim başımıza geldi sanıyoruz ya, öyle değil. Dünya alışkın. Bizim hayretle anlamaya çalıştıklarımızı o ezberden okuyor."
"Başkalarının utancına hamallık etmeyi acaba ne zaman, kimden öğrenmiştim?"
"Çünkü siz tek birinin sıcaklığının peşindeyseniz koca dünya sarıp sarmalasa ne fayda! Üşümekten kurtulamazsınız."
