Bir toplum benzerlikten, monotonluktan, tekrarlardan değil; sentezlerden, yeniliklerden, dinamik ve demokratik bir ritimden beslenir. İnsan, şu hayatta bir şey öğrenecekse şayet, kendisine benzemeyenden, kendisi gibi olmayandan öğrenir.
dünyada iki tür insan vardır hep iyilik yapan iyi insanlar ve hep kötülük yapan kötü insanlar....
En anlamsız hayattır;
Ayartıcı özbenliğin dizginlenemez tutkularına esir olmuş batılı insan tipi,hürriyetin hakikatini maketine feda etmiş demektir. Böyle bir hayatı,ancak korkular,tabular,önyargılar.kolektif saplantılar,bilinçaltı fobileri yönlendirir.
Gündüz insan ruhu birçok hisle altüst olur ve zihin de birçok şeyle meşgul olur, geceleri insanlar uyuyabilirler fakat bir kere uyandıktan sonra insanı tekrar uyku tutmaz. Uyku ilk geldiği gibi kolaylıkla gelmez.
İnsan yaradılışının ne kadar bozulabileceğini kavramak zordur.
Aşk ayrılığı ölümden daha şiddetlidir.İnsanı sersemletip hayattan soğutması bir yana tam bunalımların ortasında bırakır. İnsan bu durumda yapayalnızdır, kimsesizdir, elleri üşümüş, ayakları donmuştur; bedeni, aklı, beyni esrarkeşlere özgü alemlere dalmıştır.
