Herkes birazcık sanatçı değil mi? İnsanlığın yalnızca kâğıt ya da tuval üzerinde değil, ama gündelik hayatın her bir anında — bir genç kız saçlarına bir çiçek tutturduğunda, konuşurken ağzımızdan bir latife kaçıverdiğinde, ışık ve gölgenin alacakaranlık gamında eriyip gittiğimizde —sanat yarattığı gerçek değil mi; bütün bunlar sanat yapmak değilse, nedir? Öyleyse bu tuhaf ve saçma "sanatçılar" ve geri kalan insanlık ayrımı niye?
Hatalarımza dayanarak kendinizi tamamen olumsuz bir
şekilde yargılamanızdır. Aşırı geneliernenin ilerlemiş şeklidir. Arkasında yatan felsefe ise "Kişinin ölçüsü, yaptığı hatalardır" savıdır. Hatalarınızı, "Ben bir ... " şeklinde başlayan cümlelerle ifade ediyorsanız, büyük olasılıkla etiketileme yapıyorsunuz. Örneğin,
Yürüdüğüm yerlerde, girdiğim içki evlerinde sana rastlarsam yazacağım. Belki de rastlaştık şimdi. Uzun boylu bir gramofon görmüştüm mezat yerinde. Sabah. Geçerken seni düşünmüştüm. Gramofon? Sen? Tuhaf işte. Sonra mektubun çıkageldi. Zarfın üstündeki yazıdan önce, kalınlığından anladım senin olduğunu. Bir şeyler söylesene Alev! Hep söylesene… Ama
İki kalp arasında en kısa yol:
Birbirine uzanmış ve zaman zaman
Ancak parmak uçlarıyla değebilen
İki kol.
Merdivenlerin oraya koşuyorum,
Beklemek gövde kazanması zamanın;
Çok erken gelmişim seni bulamıyorum,
Sayfa 241 - 20 ŞiirKitabı okudu
Esirlerin salıverilmesinden sonra Tiflis'te çıkan Kafkas adlı gazetede, avulda geçirdikleri esaret günlerinin hikayesi yayınlandı. Gazetenin yazdığına göre "ilk akşam, tanışmayla geçti." Bu denli dehşet verici bir akşamı, sosyal kaynaşma çağrışımı yapan bir ifadeyle tarif etmeleri ilginç. Fakat Şamil, daha ilk günden esirlere
Fransız öğretmenler, Rusların evlerinde eşsiz bir konuma sahipti. Rusya'nın etrafını çevreleyen coğrafi, siyasi ve dil kaynaklı bariyerlere rağmen birçok Fransız öğretmen, 18. ve 19. yüzyılda buraya akın etti. Onları çok sayıda İngiliz dadı takip etti. Bu öğretmen ve dadılar, Rusya'nın Batılılaşmasında büyük rol oynadı. Rus eğitim ve