Dünya sadece meltemler dünyası değildir; fırtına ve kasırgalar da burada kopar. Eğer masmavi, letafet içinde yüzen gökyüzü birdenbire kapkara bulutlarla örtülürse kara kara düşünmeye lüzum yoktur. Onu da aynı neşe ile karşılamalı ki, normal bir hadise karşısında biz de normal olduğumuzu belli edelim.
Sayfa 80Kitabı okudu
Unutulmuyor, yüreğim alışmıyor
Sensizlik çok zor, yüreğimi dağlıyor
Hasretin ateş, yakıyor hiç sönmüyor
Sensiz sönmüyor anam, özledim seni.
Tütüyorsun gözlerimde buram buram
Sensizlik yara, durmadan kanar yaram
Dermanım senken, yaramı neyle saram
Sensiz sızlıyor yaram, özledim seni.
Efkar basıyor, bir sıkıntı boğuyor
Hep aklımdasın,
Pekâlâ, işte dünya karşında duruyor. Al onu bakalım!
Ansızın kapkara bir rüzgar etmeye başladı. Duvarlar çözüldü, dünya bir gölgeler dünyasına dönüştü. Deborah üzerinde durabileceği sağlam bir zemin gölgesi ararken, bu gölgenin bir serap gibi kayıp gitmesiyle bir kez daha aldatılmış oldu yalnızca; gemiciler gibi uzakta bir kara parçası görür gibi oldu, ama rüzgar bu kara parçasını sürükleyip götürdü....
``Telgrafın tellerini kurşunlamalı’’
Öyle değildi bu türkü bilirim
Bir de içime
-Her istasyonda duran sonra tekrar yürüyen-
Bir posta katarı gibi simsiyah dumanlar dökerek
Bazan gelmesi beklenen bazan ansızın çıkagelen
Haberler bilirim mektuplar bilirim.Gamdan dağlar kurmalıyım
Kayaları kelimeler olan
Kırk ikindi saymalıyım
Kırk gün hüzün
Sırf başka bir şey yapmak elimden gelmediği yahut en azından başka hiçbir şey yapamayacağıma kendimi inandırmış olduğum için ak sayfaları kara, kapkara harflerle doldurmayı; içimdeki zifiri karanlığı kâğıda dökmeyi sürdürüyordum. Peki, içimdeki karanlık kâğıda dökülünce kalbim aydınlanıyor muydu? Hayır. Tam tersine daha bir şahlanıyor, daha bir azgınlaşıyordu karanlık.
Sayfa 70Kitabı okudu
Ah, bahtı kara bedenimi
Mum gibi eritti kapkara bir felaket.
Sayfa 51Kitabı okudu
...
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Soğuk camlara dayayarak yüzümü
Kuşağımın acısını, kefenlenen gençliğimizi
Yaşayan ya da artık yaşamayan dostları
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Örterek yüreğime kara bir tülü.
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Kapkara bir gece penceremi dalarken
Öleceğini bile bile karşı koymanın onurunu
Yiğitliğini, özverinin, sevginin arkadaşlarımın yüreklerinden çıkan özsuyunu.
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Bir darağacında ya da yolda yürürken
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken.
Ahmet Erhan
Dünya ve zamandan umudunu çoktan kesmiş kapkara bir nokta gelip adımızın yanına konmuştu.
