Bazı duygular değişmez. Aynı filmi 5 kere izleyip her defasında ağlayabilirsin, sevdiğin bir kitabı her okuduğunda daha çok sevebilirsin, aynı şiiri yüzlerce defa okuyup ezberlesen de hâlâ içinden bir daha okumak gelebilir, aynı anıyı hatırlayıp her defasında sinirlenebilir ya da utanabilirsin. Hayat bu... Biz insanlar hislerimizle varız. Önemli olan başkalarının da hisleri olduğunu anlayabilmek. Hep benci düşünceleriniz olmasın aklınızda artık. Hep kendi çıkarınca işler yapan, bunun için küçük küçük bir sürü hesap yapan insanlarla karşılaşmak istemiyorum. Ama daha yüzlercesiyle karşılaşma ihtimalim var. Ne acı...
Gökyüzüne bakınca onlarca yıldız parlar da yan yana, insanlar neden yan yana olmaktansa en tepede olmayı arzuluyor. Yükselmek için illa birbirimizi aşağı çekmemiz mi lazım, el uzatmak da yeterli olmaz mı?
Konuşmaktan çok uzağız. Sadece kavgalar görüyorum. Anlaşılmak değil de anlatmak mı önemli? Bilmiyorum. Sadece daha sakin bir hayat istiyorum. Her şey bu kadar karışıkken daha da karmaşık hâle getirmek bir yana dursun, hayat kadar biz de birbirimizi yoruyoruz. Ve ben hep en sessiz köşede durmayı seçeceğim tek başıma da olsa.