Uzun zamandır okuduğum en akıcı ve içime sinen kitaptı. Her sayfayı diğer sayfayı merak ederek çevirdim, nasıl bitti asla anlamadım. Macar edebiyatından okuduğum ilk kitaptı ama asla son olmayacak.
Yazar, savaşın insanlar üzerindeki yıkımını, iki çocuk üzerinden öyle güzel anlatmış ki okurken kötü hissetmeniz gereken kısımlarda sanki siz de o zamanda yaşıyormuşsunuz ve savaş hali sizin için normal bir şeymiş gibi sakince bu durumu normal karşılıyorsunuz, bu sebeple yazarın kalemine daha bir hayran kaldım. Ayrıca okurken bir ara yazarın akıl oyunları yüzünden ben de hafızam konusunda problemler yaşadım, kim kimdi unuttum ama neyse… Değdi mi? Hem de nasıl değdi.
“Görmediler mi? Salak! Bütün yük, keder bizde: Çocukların beslenmesi, yaralıların bakımı. Savaş bitince siz hepiniz kahraman oluyorsunuz. Ölünce kahraman, gazi olunca kahraman, malul olunca kahraman. Bu yüzden savaşı siz erkekler yarattınız. Sizin savaşınız bu. Siz istediniz, dövüşün öyleyse, kıçımın kahramanları!”