İnandığı değerler üzerinden menfaat sağlamayan, bilakis elde, avuçta ne varsa hepsini de feda eden Hz. Ebû Bekir, on üç yılın sonunda Mekke’den Medine’ye hicret ettiği zaman, 40.000 dirhemlik sermayesinden sadece 5.000 dirhemi kalmıştı. Medine’ye gelir gelmez, Mescid-i Nebevî’nin yapılması için iki yetim çocuğa ait olan arsanın satın alınma meselesinde de, o büyük hayrı kimselere kaptırmadan yine önde olmuş, 10 dinar karşılığında bu arsayı alarak çok büyük bir hizmete imza atmıştı. Hayrın, hizmetin büyüklüğünü tahayyül edebiliyor musunuz? O günden, bugüne, bu günden son güne kim o mescitte namaz için alnını yere koysa Hz. Ebû Bekir’in amel defterine sevap adına bir şeyler yazdıracaktır. Onu geçmek mümkün olacak mı? Ol(a)mayacağını Efendimiz (sas) zaten bize bildirmişti değil mi? Buyurmuşlardı ki: “Eğer, Ebû Bekir’in imanı, bütün halkın/insanların imanı ile muvazene edilse/karşılaştırılsa, Ebû Bekir’in imanı daha ağır gelecektir.”
Benzer acıları yaşayan insanlar birbirlerini tanırlar. Ama belli etmezler tanıdıklarını. Herhangi bir yerde karşılaşabilirler. Metroda, barda, sokakta, kafede. Sadece bir kez göz göze gelirler ve anlarlar. Daha sonra bakmazlar birbirlerine; belki canları daha çok yanacağından, belki de buna hiç gerek olmadığından.
İlk bakışma, aynı zamanda son bakışma olur. Ama onlar tanırlar birbirlerini. Muhtemelen o ortak acının müstehzi mahcubiyeti tekrar göz göze gelmelerine engel olur. Ama tanırlar onlar birbirlerini, çaktırmadan kimselere, koruyup kollarlar.
Bazen kendinizi bir insana yakın hissetmeniz için bir şeyler paylaşmanız gerekmez. Benzer acıları yaşayan insanlar, kendiliğinden ortaya çıkan görünmez bağlarla birbirlerine bağlanabilirler. Hatta bazen birbirlerinin tam olarak farkında bile olma dan yaparlar bunu.
Sayfa 97
Doğru, bencillik onulmaz bir hastalıktır. Çünkü "vermek" eyleminin içinde "kendini ele vermek"de vardır. Bencilliğin yanı sıra, bütün zayıf insanların dehşetle korktuğu bir hastalıktır bu... Sonra hangi oyunun oyuncusu olacaksın değil mi? "Kadınlara güvenmemek" oyununun bol nakaratlı acı çekmiş ama hâlâ dimdik, yapayalnız direnen genç erkek başrolünü kimselere kaptırmadan kaç sezondur oynuyorsun?..
Sayfa 19Kitabı okudu
Okuduğumuz bir kitaptan ya da izlediğimiz bir filmden sonra herhangi bir karakterle ç, kimselere çaktırmadan düşünsel bir bağ kurmak var ya; işte hayat treninin istikameti böyle şekilleniyor…
Cem Davran
İnsan , Sakladıklarıyla İnsandır..
" Yaşananlara dair söylenmesi gereken çok şey var aslında.
Bütün bir geceyi uykusuz geçirmene sebep olan şeyleri bir nefeste anlatmak kolay değildir.
O kadar çok şey biriktiriyor ki insan ' Kimsenin karşılığında bir şey söylemesi de gerekmiyor.
Oturup uzun uzun anlatmak, ne varsa söylemek yetiyor çok zaman. Karşındaki bir şey sormasa. Yargılamadan , yüzünü ekşitmeden , saate çaktırmadan bakmaya uğraşmadan, dudak bükmeden dinleyiverse, anlatacak o kadar çok var ki . . . Şimdi kalkıp da seni seviyorum desem.
Söyleyemem ki . . . Bunu kendime bile söylemeye cesaret edemedim ben . Bunu içimde hissettiğim ilk andan itibaren içimde saklıyorum . Münkesif bir kalbin iç burkan acziyetini kimselere söyleyememek de başka bir acı veriyor insana. Oysa karşıma çıkan her insana ilk olarak ve sadece bundan söz etmek istiyorum.
Tutuyorum kendimi, saklıyorum .
Seni saklıyorum, parmaklarını, ellerini saklıyorum , gülümserken kıvrılan dudaklarını saklıyorum , hoşçakallarını saklıyorum, bembeyaz yüzüne bir anda dolan şaşkınlıklarını saklıyorum. Sırf bu yüzden kalbim bir gün paramparça olacak. Bu yüzden gece yarılarında uyanıp içtiğim tek dal sigara eşliğinde gözlerimden akıyorsun . Sana dair gizleyemediklerim yanaklarımdan süzülüyor ve önüme düşüveriyor.
Öfkelerimi de saklıyorum .
Kudüs sokaklarından kalma öfkelerim var. Bir kadının tülbetine dizi dizi işleyip de, kimsenin yüzüne söyleyemediği öfkeleri gibi.
Aşkı ve öfkeyi söyleyemediğinde insanın konuşmaya dair hevesleri de bir bir yok oluyor.
Susuyorsun. "
Sayfa 78 - Profil YayıncılıkKitabı okudu
