gecenin dehşeti
Travmatik kabuslar bu iki dünyanın en kötü iki yanını birleştirir: REM evresinin öyküleriyle en ince ayrıntısına kadar hatırlanmasını ve REM dışı evrenin ajitasyon ve huzursuzluğunu. Devamında bir kısırdöngü başlar. Uyku eksikliği gün içinde sorunlara yol açar: bitkinliğe, kaygılara, karamsarlığa, strese - aslında uykuyu bozabiten ve böylelikle kabus görme ihtimalini tekrar
artıran bütün faktörlere.
Sayfa 203Kitabı okudu
Makineleşme, zevklerin çürümesine, zevklerin çürümesiyse makine ürünlerine yönelik talebe, dolayısıyla daha fazla makineleşmeye yol açar ve böylece bir kısırdöngü meydana gelmiş olur.
Makineleşme zevklerin yozlaşmasına, zevklerin yozlaşması ise makine ürünlerine yönelik talebe, bu nedenle de daha fazla makineleşmeye yol açar ve böylece bir kısırdöngü ortaya çıkmış olur.
Sayfa 219 - Venedik Yayınları
... Beklemek insanı beklediğine benzetiyor. Biraz daha beklemek yalnız bırakıyor. Yalnızlık da sonunda gene kendine benzemesini sağlıyor. Bu besbelli bir kısırdöngü fakat gene de insan başa döndüğünde, artık kendi başladığı yere varamıyor. Her dönüşte biraz daha eksiliyor, ömür de ocakta kaynayan su misali buharlaşıp azalıyor.
Sayfa 272Kitabı okudu
Bir’in (ne olursa olsun) gerçekliğini kesinlersek, tüm
birliği kesinleyen, ama bu kesinlemesiyle hem kendi
ayrılığını, hem de çözümlemek savında olduğu çeşitliliği
kanıtlayan bir aklın gülünç çelişkisine düşmüş oluruz. Bu
ikinci kısırdöngü, umutlarımızı boğmaya yeter.
Kısırdöngü artık bizim yaşamımız. Savrulacağız. Nereye gidersek gidelim burada olduğumuz gibi azınlık kalacağız. Çaresizlik nefesimizi kessede sessizce kaderimizi kabulleneceğiz. Budur azınlıkta kalmak, itildiğin bataklıkta çırpınarak ömrü tüketmek.
Sayfa 53Kitabı okudu
Steril bir yaşam sürme çabam artık suçluluk duygusu kaldıramayacağımdan. En küçük suçluluk duygusu beni allak bullak etmeye yetiyor ve iptal oluyorum... Seçimlerimi bu nedenle suçluluk duymayacağım davranış biçimlerinden yapıyorum yıllardır. Fakat bu son derecede kısıtlı, son derecede kalitesi düşük bir yaşama mahkum ediyor beni Sosyal bir varlık olduğum gerçeğini elimin tersiyle itiyorum hep. Yeni biriyle tanışmak, tanımadığım bir çevreye girmek vb... durumlarda mutlak surette hastalanıyorum. Paranoyam bırakmıyor yakamı. Zorunluluk nedeniyle bu tür ilişkiler yaşadığımda, hele ilişkiyi az çok sürdürmek zorunda kaldıysam bir cehennemde yaşıyorum. Sosyal çevremi çok sınırlı tutuyorum bu korkuyla ve bu defa iyice katlanılmaz bir yaşam... Aynı yüzler, aynı sesler, aynı davranış kalıpları, giderek bu kısıtlı çevredeki insanlara benzemek. Kısırlaşmak yani... Bu kısırdöngü, boynumda bir ip varmış duygusu uyandırıyor. Hafif bir rüzgarla sallanıyor bedenim bir o yana, bir bu yana... Bu, ölüm demek... Bu, nefes alamadığın durum sonsuza kadar sürecek demek... Asosyal bir insan kendini gittikçe derine çekmekte olan bir bataklıkta, hiçbir şey yapamadan son nefesini vermeyi beklemektedir. Yalnızca gözleri ve beyni çalışmakta bu insanın. Az kaldı... Bir süre sonra çamur bütünüyle yutacak onu ve kendi elleriyle kendini içine hapsettiği o kısıtlı yaşam da yok olacak...
"(...)Çapkınlık, toplumun önemli bir kesiminin gözünde bir erkeğin erkekliğini kanıtlayan bir davranış biçimidir. Böyle bir önyargıyla yaklaşıldığında, bu olgunun gerisinde kişinin erkeklik kimliğine ilişkin bir kaygı yaşamakta
olduğu gerçeği de kolayca gözden kaçabilir. Çeşitli biçimlerde yaşanabilen bu kaygı, kökenini çocukluk yıllarından
Sayfa 136 - RemziKitabı okudu
