2017 yılında Nobel Ödülü alan Japon asıllı İngiliz bir yazarsınız ama bu kitabınız 1K'da benle beraber sadece 23 kez okunmuş. Biraz garip geldi doğrusu.
Japonya'ya bomba atılmasının ardından 1945 ve ilerleyen süreçlerde şehirdeki değişimleri tanık oluyorsunuz. Ana karakterimiz Masuji Ono. Kendisi bir ressam. Setsuko ve Naruko adında iki kızı var. Eşini kaybetmiş. Yeri gelmiş resim öğretmenlerinin önünde el pençe olup "Evet, Sensei." demiş, yeri gelmiş başkalarına öğretmenlik yapmış. O kadar çok tanıdığı var ki ana karakterin, anılardan anılara sürükleniyorsunuz.
Değişen, Batı'ya açılmak isteyen, Amerika'nın örnek alarak tekrar ayaklarının üstünde doğrulamak isteyen bir Japonya görüyorsunuz o zamanlar. İş sadece fabrikalarda, meclislerde bitmiyor elbette. Sanatçılar da bir tavır takınmaya çalışıyor bu değişen zamanda. Peki hala estetik peşinde mi koşmalı, yoksa halkı uyandırmalı? Lise edebiyatında gördüğümüz gibi "Sanat için sanat mı, toplum için sanat mı?"
Sürekli Alman, İngiliz, Rus, Türk edebiyatı okuduğumuz için, Japon edebiyatı bize biraz uzak kalıyor sanırsam. O yüzden yeni bir edebiyat toprağı fethetmek isteyenler için tavsiye edilebilir :)
