Maksim Gorki, aşk rüyası adlı kısa hikayesinde, vapurda seyahat ederken daha evvelde, kıyıda gördüğü bir kıza sevgisini sunar.
Gelgelelim vapurda yangın çıkıpta iş kendi canını kurtarmaya geldiğinde, suyun yüzeyinde kalabilmek için bir tahta parçasına tutunur. Bir müddet sonra bu tahta parçasının öbür ucuna, tutunan kişinin sevgisini sunduğu kız olduğunu farkeder. Kız önce ikimiz birden boğulacağız der, sonrasında ise, kendinize başka bir tahta alınız diye uyarır. Ama yazar, bu kıza fedakarlıklar yapacağıma söz vermiştim der ve kendi kendine şimdi benden fedakarlık istemeye kalkacak mı diye sorar. Kız ikimizi birden çekmez diye seslenir.
Yazar, iç sesiyle ben anlamıyor muyum? Birimiz kendini feda etmeli der ama tahtayı da bırakmak istemez. Hatta tahtayı bütün gücüyle kendine çekmek ister. Oysa ki tahtanın öbür ucundaki sözüm ona, az evvel sevgisinden bahsettiği kişi vardır. Sonunda kız kendini feda eder, sevdiği kız sulara gömülürken...
Gorki, sudan korkmadığını söyler. Çünkü tahta parçası kendisini su yüzünde tutacaktır.
Nihayet hikayenin sonunda her şeyin rüya olduğu anlaşılır.
Gorki, bu durum karşısında doğal olarak sevinir ve demek ki ben bu kızı boğmamışım der.
