Tanpınar 1962’de vefat ettiğinde, masasında Aydaki Kadın romanının müsveddeleri varmış. Bir yazarın vefatı hüzünlü elbette ama eserini tamamlayamadan göç etmesi ayrı hüzün veriyor bana.
Aydaki Kadın, bir zamanlar birbirini seven iki kişi ve çevresinde olan bitenler, Türkiye’nin durumları, insanların ruh halleri, çarpık ilişkiler, bolca resim ve müzik, doğa, aşk içeren bir roman. Huzur ile de ortak yönleri var. Olayların 24 saat içinde olması, baş karakterinin kendisiyle meşgul olması, bir roman yazıyor olması gibi. Diğer romanlarına nazaran daha sade bir yapısı vardı bana göre. Okuması nispeten daha akıcı oldu bu sebeple.
Yarım kalan romanı evet ama bence Tanpınar’ı okumayı seven okurlar için eksiklik olacağını düşünmüyorum. Çünkü Huzur’un sonunda da olaylar keskin hatlarla belirlenmemişti. Tabii ki bitirebilmiş olsa çok daha muazzam bir eser olacağı şüphesiz, Huzur ve SAE’yi geçip tahta otururdu. Ama maalesef kendi hayalgücümüzle ve elimizdekilerle yetinmek durumundayız.
Her şeye rağmen yine ruh betimlemeleri, alaycı mizahi bölümler, resim sanatına dair satırlar, müzik, İstanbul ve deniz, insan ilişkilerine dair kandırmacalar ve çarpıklıklar benim hayranlıkla okuduğum bölümler oldu. Tanpınar , günlüğünde bolca Aydaki Kadın eserinden bahsetmiş. Bu sebeple günlüğüyle birlikte okunması öneriliyor. Ben de yazmayı düşündüğü ve neler planladığını merak ettiğim için okuyacağım. Size de şimdidem tavsiye etmiş olayım
