Fransa'nın nadide kraliçesi sarayından çiftliğe sürgün edilir. Paris'in şaşalı, hareketli hayatı yerine çiftliğin sessizliği sarmıştır her yanını. Oysa derinliğinin gücü görebildiğimiz fakat nedenini anlayamadığımız narsistik kırılganlık, güce sahip olma tutkusuyla sınar karakteri. Kaybettiği güç ve şaşayı geri kazanamadıkça daha çok dibe batar. Bu sefer gücü kendi ayağına çağırmaya başlar, davetler üstüne davetler... Kendi ölüm tarihini belirler baloların birinde, sırf ölümüyle insanların aklında iz bırakabilmek için. Başrol olduğu bir oyun yazdırır. Pamuk öldürse de Kar kitabında tiyatro sahnesindeki karakterini, şaşıran seyircileri bu kitapta bulamıyoruz. Zira karakter oyun sonrası alkışı tercih edip, ölümüyle umarsızca oynamaya devam ediyor. Atay'ın tiyatrosunun aksine oyundan sonra gerçekliğe geri dönen kraliçe, ölümüne koşmak istemese de ona sıkıca sarılıyor. Onun için yalnızlığın kurtuluşu o, bu sefer satranç değil bu sefer ölüm yalnızlığın çaresi oluyor. Oysa tek çaresi Aşk demişti tiradında Erkekli, yalnız duvarların arasındaki seslerle konuşurken çareye aklın sınırlarını zorlasa da ulaşamadı belki de...
