Söz konusu Kafka olunca şüphesiz tek bir savaştan bahsedebiliriz, insanın kendiyle savaşı...
Kafka tarzına aşina biri olarak tüm o anlam karmaşasına karşı, tüm gücümü toplayıp diğerlerine nazaran daha kalın bir kitap olan bu kitaba başladım. Okuduklarım arasında -Dönüşüm'ü tenzi ediyorum çünkü o bambaşkaydı- en keyif aldığım kitap oldu. Akıcılık konusu tartışılır ancak benim gibi içgörü ya da psikolojik tahlil seven bir okursanız pişman olmayacağınızı umut ediyorum.
Ancak Kafka okurken belli noktalara takılmamanız gerektiğini düşünüyorum. Her şeyi anlamalıyım kopmamalıyım şeklinde düşünürseniz kitabın genel havasına giremezsiniz. Çünkü söz konusu yazarın amacı direkt anlaşılmak değil, düşündürmek. Dolayısıyla tüm kitap metaforlarla dolu (benim en başarılı bulduğum metafor ise yuvasını, kalbi yerine kullandığı). Karakterler hatta mekanların bir kısmı bile metaforken gerçeklikle bağlantı kurmak, neyin gerçek olduğunu anlamak biz okurlar için hayli zor. Ancak anlamaya çalışmak çok güzel bir beyin jimnastiği oldu benim için.
Diğer eserlerinde de olduğu gibi yalnızlık teması kol geziyor bu kitabında da. Karamsarlık, insanın kendi düşüncelerine bile taban tabana zıt olan düşünceleri, güven ve kendi kalbini anlama çabası, insanın kendiyle diyaloglarını görmekteyiz.
Çok etkilendiğim bir kitap oldu. Her cümlesi birer alıntı gibiydi.
