Artık Zweig incelemesi yapmayı düşünmüyorum sürekli tekrara düşüyorum.Çünkü onun kendine has bir tarzı, üslubu var.Hikaye örgüsü ve tema aynı hep , evet farklı farklı konuları ele alıyor ama işleniş aynı, duygu yoğunluğu aynı...
7 adet hikayeden oluşan kitap ismini son hikayesinden alıyor.(İki tane çok kuvvetli öyküsü var.)
Yine hüzünlü ve melankolik karakterler karşımızda, bir Zweig klasiği..
Kendi savaş döneminde yaşadığı umutsuzluğu bütün hayatını ve kalemini sarmış, bunu karakterlerine bir şekilde dokunduruyor, hayatı gibi hüzünlü sonla bitiyor hikayeleri. Psikolojik analizleri olay örgüsü , betimleme okadar iyi ki adeta bağımlılık yaratıyor.Herkese keyifli okumalar.
