Fransız edebiyatının en önemli romanlarından birini yazan Victor Hugo'nun, sefalet ve ona eşlik eden evrensel değerleri ustaca kaleme aldığı 19. yy başyapıtıdır. Ateşli bir demokrasi ve Cumhuriyet yanlısı olan yazar cesareti ve ileri görüşlülüğünü şu sözlerle yansıtmış; "Yeryüzünde yoksulluk ve bilgisizliğin egemenliği sürdükçe, böylesi kitaplar gereksiz sayılmayabilir."
Bir zamanlar yaşamak için ekmek çalan bir insanın, hırsızlık gibi yüz karartıcı bu suç karşısında kürek mahkumu olmasını ve geri kalan hayatında da bunun ağırlığı altında ki yaşamını konu alıyor. Ailesini doyurmak için yalnızca bir ekmek çalan biri kürek mahkumiyetini hak eder miydi? Toplumun suçluları içinde barındırmak istememesi ve görmezden gelmesi toplumu korumak mı demekti? Sefilliğin sadece yoksula özgü olmadığı, kendi evladı olmayan çocuğa eziyet eden hancı da, dindar bir dedenin torununun özgürlüğünü kısıtlaması ve dayatmaları da, insanların duygularıyla oynayarak kandıran dilenciler de bunun birer parçası olmakta. Sefilliğin asıl adalet ve hukuk sisteminde olduğu, damgalanmanın insana aciz hissettirdigi ve çaresizliği tattırdığı olayları sık sık görüyoruz. İç içe geçmiş bu duygu selinde günümüzdeki olayları ve global sorunları benzetmemek elde değil. "Bir zamanlar zalim kaderine rağmen yaşıyordu. Şimdi uyuyor.."
