Osamu Dazai'nin " İnsanlığımı yititirken" den sonraki okuduğum ikinci kitabı. Olaylar Kazuko ve ailesi etrafında şekillenmekte. Soylu ve varlıklı olan bu aile tüm bunları kaybederek bir yaşam sürmeye başlar. Baba zaten ölmüştür,anne hastalıkla cebelleşerek vefat eder , kız kardeş eşini kaybeden, çocuğunu doğumda kaybeden kardeşi için endilesşeliyken abi ise sürekli hüzünlü bi halde intiharı kurgular. Kahramanlar ve kurgular aşağı yukarı böyleyken eserde gördüğüm kadarıyla Osamu Dazai kendisinden esintilerle kitabını, karakterlerini süslemiştir. İntihar duygu durumunu bu kadar kurgulamayan bir birey bu denli eserinde işleyemez. Eser esasen trajik bir tarzda. Hemen hemen çoğu yerde yalnızlık , ve ölüm temaları serpiştirilmiş. Ayrıca eserde siyasi görüş ve ahlaki yönden boşvermişlik gibi konulara da yer yer değinilmiş. Baştan beri asıl vurgulanan ise intihar meselesi. Osamu Dazai sürekli bunu kendi içinde kurmuş, planlamış, ölmüş, biçmiş ki bunun taslağı olarak da bu eseri kanıtı olarak gördüm açıkçası. Bu kitaptan yaklaşık bir yıl sonra ise metresi ile birlikte boğazdan atlayarak intihar etmesi de bu düşüncemi doğruluyor.
Yaşama sebebi olmayan insan ölmeye sebep bulmuştur çoktan... Çok acı bi eser, bu düşünceyi ömrü boyunca bir kez dahi düşünmeyen insanlar için sıkıcı gelebilir hiç kapağını dahi kaldırmayın. Ancak bu tarz düşünceye sahip bi insanın duygu durumunu merak edenler bi çırpıda okunacak hisler silsilesi için şimdiden hüzünlü okumalar.