XVII. yüzyılda Spinoza, bu görüşü daha da ileri götürdü. "Mutlak mutluluk, erdemliliğin mükâfatı değildir, erdemliliğin tå kendisidir" dedi. Erdemlilikle mutluluk, bu anlayışa göre, bir paranın iki yüzü gibidir, bir tarafında erdemlilik, öbür tarafında mutluluk bulunmaktadır. Bu iki değer birbirinden ayrılmaz. Erdemli insan mutlu olur, mutlu adam zaten erdemlidir, çünkü mutluluk ancak erdemlilikte bulunur.