Bulutlarda kimin gözleri saklı
Söyle, gece neden benzer insana
Ne zaman uzatsam, bakışlarımı
Bir ay gülümsüyor, gel diyor bana...
~ { Sanki gökyüzüm sesleniyor bana...}
geceleri beni bir dua gibi uykuya hazırlayan, Emily Dickinson'ın "Başka Bir Gökyüzü" şiirini içimden tekrarlayacaktım. Başka bir gökyüzünü özleyerek tabii ki.
Sayfa 37Kitabı okudu
Gökyüzüne bakıp da
yaşıyorum diyebilmek
dağıtıyor birdenbire
efkar bulutlarını
Bir süre her şeyi unutup gökyüzüne bakmak ne iyiydi!
Sayfa 14Kitabı okudu
"Ses taşıyamaz kı ona kanat takan dili ve dudakları.
Tek başına aramak zorundadır gökyüzünü..."
Gökyüzü renksiz kalmıştı,
İnsan kelimesiz.
Sayfa 92Kitabı okudu
Yüksek melankoli
.
Gökyüzünü seviyorum. Ona sonsuza kadar bakabilir ve ondan asla bıkmazsınız ve artık ona bakmak istemediğinizde durursunuz.
...
1979Kitabı okudu
"Üstlerinde gökyüzü yoğunlaşıyordu."
Sayfa 71Kitabı okudu
Sınırsız, yüce gökyüzü, ne kadar farklı bizden! Uçsuz bucaksız maviliği ile, koşan, savaşan, bağrışan bizlerden, topu birbirlerinin elinden almaya uğraşan Fransız askeri ile Rus topçusundan ne kadar başka! Şu ağır ağır ilerleyen bulutlar... Nasıl olmuş da daha önce bu yüce gökyüzünü fark etmemişim! Onu sonunda keşfetmiş olduğum için ne kadar da mutluyum. Evet. Bu sonsuz gökyüzünden başka her şey boş ve sahte! Hiçbir şey, hiçbir şey yok ondan başka!
Gökyüzü
Gökyüzü öyle yıldızlı öyle berrakti ki, onu gören kendine sormadan edemezdi, nasıl oluyorda böyle bir göğün altında türlü türlü suratsız, kaprisli insan yaşayabiliyor?
