i̇
İnsan ve Düşünceleri
3 üyeTakip
Öfkeye dair
Öfke, topyekûn şimdiyi sorgular. O, şimdiyi kesintiye uğratan bir duraklamayı şart koşar. Bu açıdan kızgınlıktan ayrılır. Günümüz toplumunun alametifarikası olan genel dağılma, öfkenin vurgulanmasına ve enerjisinin ortaya çıkmasına izin vermiyor. Öfke, bir durumu kesintiye uğratabilen ve yeni bir durumu başlatabilen bir güçtür/ yetişir.
Çocukken, yetişkinlerin her şeyin yolunda gittiği bir dünyanın anahtarını elinde bulundurduğundan, mutlu olmak için onları taklit etmenin yeterli olacağından; acılarımızın, deneyimsizliğimizin ve bilinmeze dair korkularımızın bir sonucu olduğundan emindik. Fakat yetişkinliğe ulaşınca büyümenin barikatların arkasına sığınmak, olası tuzaklardan uzak durmak olduğunu görüyordu insan. Kavrayış, haz, paylaşım, çaresizce ihtiyaç duyduğumuz her şey bir başka hayat içindi ve bu hayat için 'mış gibi' yapmakla, zaman doldurmakla, kılık değiştirmekle yetinmek gerekiyordu.
İnsanlar gösterdiğiniz nedenlere, içtenliğinize ve acılarınızın ağırlığına ancak siz öldüğünüzde inanırlar. Hayatta olduğunuz sürece durumunuz kuşkuludur, ancak onların kuşkuculuğunu hak edersiniz.
Sonra, şehir aşağıda insanlarla dolup taşan sokaklarını, caddelerini, meydanlarını ve alışkanlıklarını sürükleyerek gürül gürül akar, camlarının parıltısıyla yanıp söner, bacalarıyla tüter, hiç değişmiyormuş hızıyla değişir, için için çürür, leş gibi kokar ve apartmanlardan oluşmuş kirli bir deniz edasıyla durulup durulup yeniden bulanırken, biz yukarıda kalıp bir süre birlikte yaşayacaktık belki... Şehrin ve hayatın içinde, şehirden ve hayattan uzak, uzun uzun geceler geçirecektik.
