"...Hayat ölmekle bitmiş olsa bir şey anlaşılmazdı;
Evet, bir ömr-i sânî var: Değil hilkat abes mâdâm .
Sen ey gâfil beşer, âlemde bir te’mîn-i istikbâl
Edeydim, der çekersin ihtiyârî bir yığın âlâm.
Eğer üç günlük istikbâl için ferdâyı anmazsan,
Hederdir, korkarım, dünyâda imrâr ettiğin eyyâm .
Hakîkî bahtiyâr ancak o âdemdir ki, dünyâdan
Giderken mâmelek nâmıyle terk eyler büyük bir nâm..."
Sayfa 143 - Beyan Yayınları | Nazım Parçaları - Bir Mezar Taşına Yazılmış İdi | mâmelek: sahip olunan her şeyKitabı okuyor
Fikrî kavmiyeti tel’in ediyor Peygamber!
Arab’ın Acem’e, Türk’ün Kürd'e, Kürd’ün Türk’e üstünlüğü yoktur.
Üstünlük ancak takva iledir.
Hepimiz Adem'in çocuklarıyız, Adem ise topraktandır.
Mehmet Akif'in Safahat'ına bakalım isterseniz, bu konuda o ne diyor? M.Akif'in bu konudaki görüşü şöyle:
“Hani milliyetin İslâm idi? Kavmiyyet ne?
Sarılıp sımsıkı dursaydın
(...) Âkif, İngilizleri bundan ayrı tutar, daha doğrusu diğer Batılı milletleri aynı mütâlaa eder. Fakat Çanakkale'deki asıl kuvvetli İngilizler'dir ve onların Türklük ve İslâmlık dünyası üzerindeki emperyalist emellerinin farkındadır. Bir İngiliz'in ağzından bu emelleri de şöyle anlatır:
Ne söyleyip duruyor, görmedin mi İngiliz'i:
"Üzülmeyin, yaşamaktan kesin ümidinizi!"
Hakikat ortada manâsı var mı evhâmın?
Bilirsiniz ki: Mısır, kâinat-ı İslâm'ın
O sıska gövdesi üstünde âdeta kafası;
Diyâr-ı Hind ise, göğsünde kalb-i hassâsı;
Sizinkiler de, kımıldamak isteyen koludur.
Biz İngilizler'in olup hali önceden müdrik;
O heybe pençeyi taktık, o göğse yerleştik.
O halde bir kolu kalmış ki bizce çullanacak,
Yolundadır işimiz bağladık mı kıskıvrak!
Hem öyle zorla değil, çünkü "fikr-i kavmiyyet"
Eder bu gâyeyi teshîle pek büyük hizmet.
O tohum-ı lâneti baştan saçıp da orta yere,
Arapla Türk'ü ayırdık mı söyle bir kerre,
Ne çırpınır kolu artık, ne çırpınır kanadı;
Halifenin de kalır sade bir sevimli adı!
Donanmamızla verip, sonra, şarkı velveleye,
Birinci hamlede bayrak diker Çanakkale'ye;
İkinci hamleye Dârül'l-hilâfe der çekeriz!
Atatürk Kültür Merkezi Yayınları /Almanya - Osmanlı münasebetlerinden bahseder yazar, yazının öncesi ona dayanır. İngilizler özgün sinsiliğiyle pekala meydandadır..
Ne Araplık, ne de Türklük kalacak aç gözünü!
Dinle Peygamber-i zîşânın ilahî sözünü.
Türk Arapsız yaşamaz. Kim ki? Yaşar? Der delidir!
Arap’ın, Türk ise hem sağ gözü, hem sağ elidir.
Her ne kadar Şair Mehmet Akif “Arapsız Yaşanmaz” şiirinde böyle diyorsa da,
Neyzen Teyfik de şöyle diyor:
Ulu Tanrım, bu Arap açmazı Türkü yendi.
Tam bin üç yüz sene biçareye Müslim dendi.
Aslı yok, astarı yok, esteri yok, kervanı var.
Aklı yok, rehberi yok, varlığı yok, şeytanı var.
Sayfa 117Kitabı okudu
"(...)Lâkin bu heves bir heves-i dîgere mağlûb:
İnsan yaşamak hırs-ı cibillîsine meclûb .
Her devresi bir devr-i azâb olsa hayâtın,
Râzîsi değildir yine bir türlü memâtın!
Ömr olsa da binlerce tekâlif ile meşhûn ,
İnsan yaşamaktan yine memnun, yine memnun!
Artık neye mevkûf ise te’mîn-i bekâsı,
Yalnız ona masrûf olur âvâre kuvâsı .
Durmaz boğuşur bunca muhâcimlere rağmen,
Düşmez, o mesaî denilen seyfi elinden.
Çıplaktır o, ister ki soğuklarda ısınsın;
Bir dam çatarak her gece altında barınsın.
İster yiyecek şey, giyecek şey, yakacak şey...
Bin türlü havâic daha var bunlara der-pey .
Âvâre beşer işte bu bâzâr-ı cihanda,
Her gün yeni bir kâr peşinden cevelânda.(...)"
Sayfa 48 - Beyan Yayınları | Geçinme BelasıKitabı okuyor
《Müslümanlık huyun güzelliğinden ibarettir.》
Hadis-i Şerif (1)
Biz ki yarmıştık şu'ûnun en büyük ummânını;
Çiğnemiştik yükselen emvâc-i bì-pâyânını;
Biz ki edvarın, kurûnun, hadisâtın
rağmına,
Mehmed Akif, görevli olarak Berlin'e gider. Orada tanıştığı Alman bir bayan ona:
“Affedersiniz, sizin şair olduğunuzu öğrendim. Öyleyse merhametli bir kalbinizin olması lazım. Diyorlar ki memleketinizde kadınları içeri kilitler, sokağa çıkmalarını engellermişsiniz. Onlara acımıyor musunuz?” der.
Akif bu acayip soru karşısında acı acı güler ve şu cevabı verir: “Yalanınız yok, yanlışınız var, madam. Biz kadınlarımızı içeriden dışarı çıkarmıyor değiliz, fakat dışarıdan içeri alamadığımız çoktur!”
Sayfa 39 - Beyan YayınlarıKitabı okudu
Biliyoruz ki İslâm, alay etmeye, aşağılamaya hoş bakmaz. Bu durumda Dindar, mütevazı Akif'in bir çelişki içine girdiği düşünülebilir. Mithat Cemal de bu hususa temas eder ve Akif'in duruşunu çok güzel açıklar. Onda gerçekte böyle bir tezat olmadığını söyler. “Çünkü fertle değil, ferdin cemiyeti sarsan tarafıyla istihza ediyordu. (…) Bu istihzayı da bazen merhametle, bazen infialle güzelleştiriyordu” der.
Sayfa 12 - Beyan YayınlarıKitabı okudu
"Benim annem der ki, çocuklar anne karnında kalbin ritmine alışırlarmış, dünyaya geldikten sonra tekrar o sesi duymak için yine ağlayabilir."
Neden alim yetiştiremiyoruz?
Prof.Dr. Mehmet Akif Koç’un konuşmasından geniş bir özet sunuyoruz:
Hicri ilk üç asırda ne zaman ne gerekmişse ulema onu görmüş ihtiyacı karşılama teşebbüsüne girişmişler. Mesela Hicri dördüncü asırda İbn-i Nedim’in fihristiyle karşılaşıyoruz, daha önce yok. Dört asır boyunca bütün alanlarda ilim kaleme alınmış,
