Anahtar olmayı bilen , kilidi açar.
Herkes ektiğini biçmesin, bende husumet güdmüyorum zaten.
Onlara karşı kinim bile yok artık. Tümü benim suçum . Ben izin verdim. İzin vermeseydim, bir adım bile yakalaşamazdılar. Tuttum, olanak sağladım, merdiven koydum, nasıl çıkacağınızı öğrettim ve tepeme çıkardım onları , benim ihmalkarlığım. Ruhmu, duygularım ile bedenime koyup kilitledim, bundan gayrı anahtar olmayı beceren girecek.
A. Karaçay
“Annelerin annesi...”
Minik ellerini öpüp kokladı okulun kapısında, telaşlı çocukların sırt çantalarından sırtına yediği darbeyi hissetmedi bile. “Allah zihin açıklığı versin,” dedi gülerek. Sel gibi akan çocuk kalabalığına karışmadan evladı. Şimdi avucunun içindeki minik eli biraz daha sıktı. “Hadi koştur Erhan'ım koştur, geç kaldık...” Beş yaşındaki Erhan'la
-yumma güneşe gözlerini, acıları gizler karanlık
bir merdiven daya gökyüzüne, gökkuşağı topla yıldız topla
saçlarını tara pırıl pırıl güneşin, sitem etme düşlerine yağan kara
damla damla erir elbet bir gün-
Orwell Gözünden Edebiyat: Bir Seçki
Edebiyat olmasaydı ne olurdu? Hiç düşündünüz mü? Şiirin, romanın, öykünün, tiyatronun, mektubun, makalenin olmadığı bir dünya hayal edin.
İngiliz romancı ve felsefeci 
Lars Iyer "Edebiyat olmadığında Trajedi'yi de Devrim'i de kaybederiz." diyor. Bu düşünceye katılmadan edemiyorum. Girişte sorduğum soruya benim cevabım ise şöyle olurdu:
"Kaf Dağı'na merdiven... O öykünün sonu nasıl bitiyordu?"
