Kitap biraz karmaşık. Kültürler arası farklılıklara, ötekileştirmelere vurgu yapıyor pek çok ayrıntıya değinerek… Dini inançtaki farklılıklar, cinsel yönelimlerdeki farklılıklar, cinsiyete yönelik farklılıklar, eksiklikler, kalabalık içindeki yalnızlıklar… Hüzün, yabancılaşma, ait hissedememe… Yani Araf’ta kalma. Tıpkı İstanbul gibi… Bir tarafı doğu, bir tarafı batı olan İstanbul…
Bir ülkeye giden Türk, ilk olarak ismindeki noktalardan feragat etmek zorundadır. Türkiye’ye gelen bir Amerikalı ismimizdeki noktaları söyleyemese de onu kolaylıkla kabulleniriz ama biz Amerika’ya gidersek, ismimizdeki noktalardan bile kendimizi suçlu hissederiz… Bence bu vurgu insanların güç karşısındaki acizliği ve kabul edilme konusundaki mahcubiyeti ile ilgili çok şey söylüyor.
Ama mutsuzluk sadece milliyete, dine ve ırka bağlı bir şey olmayabiliyor. Bazen güçlü bir ülkenin güçsüz hisseden bir vatandaşı da kendini arafta hissedip bu dünyadan ayrılmayı seçebiliyor…
Yabancılaşmayı anlatan, farklılıklarıyla insanların birbirini nasıl zorladığına işaret eden karmaşık bir kitap.
Biraz Virginia Woolf’un Dalgalar’ını anımsatıyor ama tabii Woolf kadar derin analizler, süslü betimlemeler yok…
Yine de sabırlı okuyucular tarafından okunulabilir…
Viktor E. Frankl , kitabı birbirini tamamlayan ya da birbirinin delili, ispatı olan iki bölümde ele almış. Birinci bölüm 2. Dünya Savaşı sırasında 4 Nazi kampında yaşadıklarını ve
gözlemlerini içeren otobiyografisinden, İkinci bölüm, bu deneyimlerinden yararlanarak oluşturdukları ‘Logoterapi’den bahsetmiştir.
Genel psikiyatrik
