1950'de artık tanınmış olan Garipçiler Orhan, Oktay ve Melih, Nazım Hikmet'in hapishanedeki açlık grevine destek vermek için iki günlük açlık grevi yaparlar. Destek imzalanı toplanmıştır ve ülkenin aydınlarının büyük çoğunluğunun adı vardır imza kampanyasında. Bir süre sonra Nâzım hapisten çıkar, o yaz Abidin Dino'ların Cadde- bostan'da tuttukları bahçe içindeki küçük evde Nâzım'la tanışırlar. Nâzım, Melih Cevdet'in boynuna sarılır, "teşekkür ederim" der. O gece Bedri Rahmi, Sabahattin Eyuboğlu, Ruhi Su ve birçok arkadaş bir aradadır. Türküler söylenir, başta Nâzım olmak üzere ozanlar şiirlerini okurlar. Sonra bir dost grubu içinde sık sık buluşurlar. Birlikte geçen gecelerin tadını unutamadığını söyler Anday.
Sayfa 48Kitabı okudu
1935-45 yılları Sabahattin Ali'nin en verimli dönemidir. Art arda birkaç kitabı ve dergilerle gazetelerde şiirleri, hikayeleri, romanları, oyunları, çevirileri basılır. Örneğin, 1934'te ilk eseri, Dağlar ve Rüzgar adlı şiir derlemesi çıkar. Eserde yalnızca 1931 -34 yılları arasında yazılmış 28 şiir yer alır. ( 1926-30 yılanının ürünleri dergilerde
Elbette yazarın, önce yazar, edebiyatçının önce edebiyatçı olması için sanatının bütün ustalıklarını bilmesi gerek. Bu da lâf mı! Söz konusu olan, gerçek sanatçının, gerçek edebiyatçının görevi. Akbal'ınki, Türkiye'mizde yıllardır sürüp giden bir yutturmaca tekerlemesidir. Toplumun sorunlarına arka çıkan sanatçının karşısına hep bu yutturmacayla çıkmışlardır. Başta Nazım olmak üzere Dinamo'ların, A. Kadir'lerin, Enver Gökçe'lerin, Ahmet Arif'lerin, Hasan Hüseyin'lerin kötülenmeleri, hep bu tekerlemelerle, yutturmacalarla yürürlükte kalmıştır. Sanatının bütün ustalıklarını hem de kendilerine özgü biçimlerle veren bu usta sanatçıları, halkının, memleketinin sorunlarını benimsedikleri için yerden yere vurmaya, ya da unutturup geçiştirmeye çalışmışlardır. Fırsat düştükçe de hâlâ bu iş için görevli eleştirmeler ellerinden geleni yapmaktadırlar. Bu görevlerini yalnız Türkiye'de değil konuk olarak gittikleri dış ülkelerde de sürdürmüşler. Başarmışlardır da. Bugün hâlâ dışarlarda hemen Nazım'dan sonra, hatta ondan da önce Orhan Veli, peşinden de benzerleri geliyorsa, başarıları belgelenmiş demektir.
Sayfa 34Kitabı okudu
İkinci problem doğrudan edebiyatı ilgilendiriyor. Yazarlar bir yeri anlatmakla kalmaz,daima yeniden yaratırlar. "Vatan" Namık Kemal'in bölgesiyse, "ülke" Cemil Meriç'in, "topraklar" Orhan Kemal'in, "memleket" Nazım Hikmet'in, "coğrafya" Tanpınar'ındır.
Bu sözcüklerin aynı yere işaret ettiğini kim söyleyebilir? Cemil Meriç "ülke" sözcüğünden mağdurluk,hüsran ve öfkeden yontulmuş bir ülke yaratmıştı. Nazım Hikmet'in "memleket"i yeryüzünün dört bucağına,Akdeniz'e, Ortadoğu'ya, Afrika'ya,Hindistan'a açılan,kahredici olduğu kadar yaratıcı da olan bir memleketti. Orhan Kemal "topraklar"dan kanla beslenen,bir o kadar bereketli topraklar, Tanpınar "coğrafya"dan yalılar,köşkler,çeşmeler ve mescitlerle dolu,sılanın kendisinden çok sıla özleminden yapılmış bir kültürel coğrafya yaratmıştı.
Sayfa 12Kitabı okudu
Nazım Hikmet'in biraz anaç ve sevecen ya da mavi gözlü devi terk edip zengin bir cücenin kolunda eve giren kadınının, Orhan Veli'de söz olur diye çekinen, tırnak içinde özgür kadınına evrilmiş, oradan Atilla İlhan'da kent kargaşasında üşüyen, ürperen, soluk Pia'sına dönüştüğü düşünüldüğünde, Cemal Süreyya'da dominant olabilen, oldukça güçlü bir kadın ortaya çıkmıştır.
Sayfa 177Kitabı okudu
