O kadar alışmışım ki karakterlerini sanki arkadaşımmış gibi tanıdığım kitaplara, çok garipsedim sevgili arsız ölüm'ü. Açık dünya haritası olan bir oyuna girmek gibi bir şeydi bir noktada, var olan olaylar üzerine karakterlerin ne düşündüğünü, ne hissettiğini, bunun derecesini, verdiği diğer kararlara etkisini hep ben düşündüm; ortada ne bir sınır vardı ne de bir çerçeve, ben de zihnimde koşturdum atımı koşturabildiğim kadar.
Kitabın anlattığı şeye cehalet ve topluma olan etkisi deyip geçmeye gönlüm el vermiyor çünkü çok daha fazlası. Öyle bir toplum analizi yapıyor ki Latife Tekin bir noktada, o kadar güzel yaşadığınız veya yaşandığını gördüğünüz olayları anlatıyor ki, kendinizi yazarın hissetmenizi ve düşünmenizi istediğinden çok daha fazlasını yaparken buluyorsunuz.
Koskoca bir ailenin yitip giden potansiyellerini, kız erkek farketmeksizin her bireyin üzerinde olan o ağır baskıyı, Huvat ve Dirmit'in zihinleri boş durmasın diye verdikleri mücadeleyi, kızlara "erkekliğin", erkeklere de "kızlığın" yasaklanışını ve iki cinsiyet arasına çekilmiş o keskin sınırın kanattıklarını görüyorsunuz ve ardından ne hissedeceğiniz tamamen size bırakılıyor.
Bilmiyorum gerek üslubuyla, gerek dikkat çektikleriyle başyapıttan hallice bir kitaptı. Son olarak, Marquez ve Yaşar Kemal gibi çok sevdiğim iki üslubun bir sentezi olsaymış dünyaya böyle zuhur edermiş.
Çizgili Pijamalı Çocuk ile benzer bir karışıklılığa girdiğini fark ettim. Maalesef günümüzde eserlerin baş kahramanları çocuk olunca hemen çocuk kitabı etiketi yapıştırılıyor içeriği göz önünde bulundurulmadan. 
