Her kadın cinayeti haberi okuduğumuzda veya gördüğümüzde kulaklarımızda çınlayan “Ölmek istemiyorum” feryadı, “Lütfen ölme, anne” diyen 10 yaşındaki bir kız çocuğunun çaresizce çırpınışı yüreğimizi dağlıyor. Kadın cinayetleri hep vardı ve ne yazık ki olmaya da devam ediyor. Hepsinde aynı çığlıklar atıldı ama bizim kulağımızla duyduğumuz sadece Emine’ninkiydi. Diğerleri sessiz bir haberdi. Onların çırpınışlarını, ölmek istemiyorum diye yakarışlarını, şiddete maruz bırakılan veya öldürülen annelerini gören masum çocukların yakarışlarına hiç bu kadar yakından şahit olmamıştık. Kitabın ilk sayfasında da bu olaya yer verilmesi, o anları ve o sesleri tekrardan görmemizi sağlıyor. Bu şekilde diğer sayfalardaki yaşanılan olayları daha net hissediyoruz. Biz kadınlar tarih boyunca aşağılandık, hor görüldük, “elinin hamuru” adı altıyla beceriksizleştirilip yarım akıllı olarak tanımlandık. Halbuki böyle olunmadığını, kadınların zekasının, gücünün, gülüşünün bir orduya yetebileceğini herkes içten içe biliyor. Günümüzde kadınların çoğu artık kendi gücünü keşfetmiş olsalar da bunu hala fark edememiş kadınlar ne yazık ki var. Bu kitap, onlara içindeki gücü bulmaları konusunda yardımcı niteliğindedir. Kendini dip noktada hissedip sonra bir çaba ve gayretle kendi ayaklarının üstünde nasıl durabildiğini anlatıyor. Biz kadınlar güçlüyüz. Biz kadınlar başarabiliriz. Biz kadınlar istediğimiz gibi kahkaha atabilir, istediğimiz gibi giyinebilir. Biz kadınlar yoksak erkeklerde yoktur. Çünkü erkekleri de dünyaya getiren bir kadındır.
Her kadının bir gün içindeki gücü keşfetmesi dileğiyle…
Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu
