Tanrı, varlığının gerektirdiği biçimde herkesi yaratmış, niteliğini, mahiyetini, iradesini, hayrını ve şerrini, iyilik ve kötülüğünü önceden belirleyip alnına yazmış olup insan dünyaya geldiğinde, ilahi dilemenin belirlediği şeyin dışına çıkamaz ve başka bir şey olamaz. Burada da insanı insandan önce var olan bir belirlenime feda etmektedirler.
Sayfa 32Kitabı okudu
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye
OĞLUM 12 YIL UYUDUKTAN SONRA UYANDI...
Bir gün çok sinirlendi. Yine kendini balkondan atmak istedi. Zor ikna edebildik. Akşam oldu, onu uyuyor zannettim. Babasıyla ne yapacağımızı konuşurken bir ara "oğlumuzu olmazsa bağlayalım" diye ağlayarak anlatıyordum ki birden yatağından doğrulup sadece bana bakarak, "yazıklar olsun size,
BİRLİKTE YÜRÜMEK...
Daha önce söylemiştik: Dostluk, yürürken belirginleşen bir şeydir.
Kaç zamandır, işte bu “yürümek” meselesini düşünüyorum.
Yürek kelimesinin yürümekten geldiği söyleniyor. Bir insanın yürekli olup olmadığı yürüyüş esnasında ortaya çıkar. Dolayısıyla, doğrudur.
Basit olacak, olsun. yürümenin birinci şartı, ayağa kalkmaktır.
Sayfa 84 - Profil Yayınları
Çoğu sefer, çimenlerin üzerine sırtüstü uzanır, mavi gökte kayan hafif, beyaz bulutlar seyrede seyrede, Allah'ı ve onun meselelerini düşünürdüm.
Kara karanlıkta, kara taşın üstündeki kara karıncanın bile attığı her adımı gören ve bunu ezelde tayin eden o... Kaderimizin hakimi, evrenin sahibi, iyiyi de, kötüyü de, şeytanı da yaratan. Bizden,
Sayfa 56Kitabı okudu
En vurucu yer..
Bunun üzerine delikanlı, her şeyi yazmış olan El'e doğru döndü. Ve daha ağzım açıp tek sözcük söylemeden, evrenin sessizleştiğini ve hep böyle sessiz kalacağını hissetti. Bir sevgi coşkusu fışkırdı yüreğinden ve ağlamaya başladı. Şimdiye kadar hiç yapmadığı bir duaydı bu, çünkü sözcüksüz bir yakarıydı ve hiçbir şey istemiyordu. Koyunlarına bir otlak bulduğu için şükretmiyordu; daha fazla kristal satmak için yakarmıyordu; rastladığı kadının dönüşünü beklemesini dilemiyordu. Oluşan sessizlikte çölün, rüzgârın ve Güneş'in de El'in yazmış olduğu işaretleri aradıklarını, kendi yollarını izlemek ve zümrüt parçasının üzerine kazınmış olan şeyi anlamak istediklerini anladı. Bu işaretlerin Yeryüzü'nde ve Uzay'da dağılmış olduklarını, görünüşte hiçbir varlık nedenleri ve anlamları bulunmadığını; ne çöllerin, ne rüzgârların, ne güneşlerin ve ne de insanların niçin yaratılmış olduklarını bilmediklerini biliyordu. Ama El'in bütün bunlar için bir nedeni vardı ve yalnızca o, bu mucizeleri gerçekleştirebilir, okyanusları çöle ve insanları rüzgâra dönüştürebilirdi. Çünkü bir yüce iradenin, Evren'i, dünyanın yaratılışının altıncı gününün Büyük Yapıt'a dönüştüğü noktaya götürmüş olduğunu yalnızca bu El anlıyordu. VE DELİKANLI, EVRENİN RUHU'NA DALDI VE EVRENİN RUHU'NUN, TANRI'NIN RUHU'NUN PARÇASI OLDUĞUNU GÖRDÜ VE TANRI'NIN RUHU'NUN, KENDİ RUHU OLDUĞUNU GÖRDÜ.
Hani çocuk ağlar uykusunda sebebini bilmeden
Şefkate muhtaç ve yapayalnız yüreğinin kuytusunda,
İşte öyle çekiyorum özlemini,
İşte öyle sırlıyorum ismini...
“Bu şiir” diye araya girdi çavuş, son kelimeyi hayal kırıklığıyla söylemişti.
“Evet...” Ohannes İstanbuliyan bunun iyi mi kötü mü olduğunu bilemeden başını sallamıştı.
Ama çavuşun gözlerinde görülen kıvılcım o kadar düşmanca değil gibiydi. Belki hoşuna gitmişti. Belki askerlerini de alıp giderdi artık.
“O-han-nes-İs-tan-bu-li-yan” diye mırıldandı çavuş kelimeleri yuvarlayarak. “Okumuş yazmış adamsın, bilgili adam. Meşhursun, hürmet ve itibar görüyorsun. Senin gibi mümtaz bir şahsiyet niçin bir avuç şâkiyle işbirliği yapsın?”
