Aslında her zamanki şeyleri söylüyor gibi ama sen daha yeni idrak ediyormuşsun gibi.
En başta şunu söyleyeyim kitapta öyle, şunu yap, bunu yapma diye maddeler halinde öğütler yok. Bir anlama, tanıma, öğrenme süreci var. İlk önce kendini tanıman, kendin olman gerekiyor. Ama gerçekten içindeki öze dönmen gerekiyor. O kişi olarak yaşarsan mutlu olursun diyor. Ebeveynlere çok güzdl tavsiyeler var. En önemlisi "çocuğu gözlemleyin, daha bebekken ona sadece bakarak ilgi gösterdiğinizi belli edin" diyor. Ve "onun içindeki merak ve keşif duygusunu engellemeyin, ne yola ilerliyorsa siz o yolda ona lazım olacak malzemeleri sunun yeter" diyor. "Emirle, baskıyla onu bir emir eri yapmayın" diyor. "Bırakın kendisini bulsun ve kendisi olarak yaşasın, merak etmeyin siz ona temel değerleri öğretirseniz, o kendisi olarak yanlış yollara sapmaz" diyor. Ne de güzel diyor. Çoğumuz böyle yetişmedik. Korku kültürüyle yetiştik. Ve içimizdeki özgüveni baskıladık. Emireri gibi, kim ne derse, bize ne sorumluluk verildiyse öyle ilerliyoruz ve mutsuz oluyoruz. Çünkü içimiz biliyor bunu isteyerek yapmadığımızı. Ama kitabın en başında da dediği gibi "Umutsuzluğa yer yok. Umut hep vardır. Sen yeter ki çabala. Sandığından daha güçlüsün. Kendi potansiyelininin farkında ol."
Beni çok gaza getiren ve kendim olmamı bir kere daha hatırlatan bir kitaptı. Teşekkürler Doğan Hoca.
