"Her akşam ne yapardım? Evin önünden tramvay caddesine kadar olan kırk elli metreyi ağır ağır yürür, arada sırada durur, şimdi merdivende... şimdi odasının kapısında, şimdi odasında diye tahminlerde bulunurdum... Ben onu muhayyilemde odasına soktuğum anda ekseriya garip bir tesadüfle Macide'nin de elektriği yanardı... Bu akşam gene aynı şeyi yaptım... Fakat 'Şimdi odasında!' dediğim zaman dönüp bakınca elektrik yanmadı. Biraz bekledim. Gene yanmadı."
Dehasının, uzak tarlalara tek başına bakmakla harcanmasa ve kendisinin tecrübeler yaşamasına ve yolculuk etmesine izin verilse muazzam ölçüde gelişeceğini herkesten iyi biliyordu. Fakat bunlara izin verilmedi.
Bütün o güzel romanlar, Vilette, Emma, Uğultulu tepeler saygın bir rahibin evinde mümkün olandan fazla hayat tecrübesi olmayan kadınlar tarafından, hem de o saygın evin ortak oturma odasında yazıldı...
Sayfa 83Kitabı okudu
... her bir evin her bir odasında ayrı bir sır vardır ve bunların içlerinde çarpan her bir yürek de hemen yanı başındaki yüreğin bile bilmediği ayrı bir sır taşır içinde!
Sayfa 23Kitabı okudu
Ah, ulan! Havaya kaldırıp o güzelim yüzü seyretti hayranlıkla; her zaman hayalini kurduğu annesi buydu işte, gözlerinin kendi gözlerine benzediğini bildiği bu kız, yirmisinde bile değil henüz. Evin bir başka odasında yatan o kadın değil; o çökük yüzlü, parmakları uzun ve kemikli kadın değil. Onu o zaman tanımış olmak, her şeyi başından hatırlamak, o harikulade rahmin beşiğini bilmek, ta başından hatırlayarak yaşamış olmak; ama tek bir anısı bile yoktu o zamana dair, hep şimdiki gibi olmuştu annesi; yılgın ve acı özlemi içinde, kocaman gözleri başkasının gözleri, ağzı sanki fazla ağlamaktan yumuşamış. Parmağını yüzünün hatlarında gezdirdi, öperek, iç geçirerek, hiçbir zaman bilmediği geçmişi fısıldayarak.
