Aşk, hiçbir ölümlünün yakasını kurtaramayacağı bir güçtür ve aşkın ışığı bazen ölüler diyarının en karanlık köşelerine bile sızabilir.
Buz kesen ay ışığı altında ölüm sarhoşluğuyla,
Gölgelerin sessiz çığlıkları yankılanır karanlıkta.
Rüzgarın inceden esintisi, uğuldayan dalgalar, ruhumu derin bir kederle sarar.
Gökyüzünde yıldızlar titrer, gecenin derinliklerinde kaybolan bir ruh gibi,
Yıpranmış bir gemi gibi savrulurum fırtınalı denizlerde,
Umutsuzlukla dolu bir yolculuk, sonsuzluğa doğru süregider.
Yitik bir umut arayışında, karanlık labirentlerde kaybolurum,
Geceyle dans eden gölgem, ruhumun içini kemirir…
Günümüz insanını ne bilgisizlik ne doğa ne de hastalık öldürecektir. Şimdiki muazzam ve silahlı uygarlığı yok etmekle tehdit eden tehlike yine insanın kendisidir. "O her zamankinden iyi yaşayabilir, ama nasıl yaşaması gerektiğini her zamankinden daha mı az bilmektedir?" İnsan kim olduğunu bilmeden başka bir şeyden nasıl söz edebilir?17
Sayfa 28 - Fecr Yayınları: 811 / 1. Baskı: Mart 2024
Uzlaşmıyor mu bütün bunlar? Ne güzel gerçek ya! Sinemaya gitmek için bırakılan bir kadın, artık sözleri dinlenmen yaşlı bir adam, hiçbir işe yaramayan bir ölüm, sonra , öbür yanda, dünyanın tüm ışığı. Ne çıkar, insan her şeyi kabul ettikten sonra? Birbirine benzeyen, gene de farklı üç yaz ki söz konusu. Ölüm herkesin başında, ama herkesin de kendine göre. Olsun, güneş gene de işitiyor kemiklerimizi.
Sayfa 38 - Can
Biliyor musun
En karanlıkta
Uyarır seni
Ölüm ışığı
Sayfa 66Kitabı okudu
Allah Teâlâ Sevgisinin Alâmetleri:
1- Allah Teâlâ’yı seven, ölümden korkmaz. Onun geleceğini misâfir bekler gibi bekler. Çünkü sevenin sevgilisine kavuşması ancak ölüm ile mümkündür
2- Allah Teâlâ’yı seven kul, dünyadan sevdiği şeyleri severken, Allah Teâlâ’nın da onları sevdiğini bildiği için sever. Sevdiklerini de onun yolunda harcar.
3- Allah Teâlâ’yı seven kul, gece-gündüz
Soğuk kış gecelerinde evlerinin tam ortasındaki demir sobada meşe odunları yanarken, üzerine elma kabukları koyarken ve odanın tavanına yansıyan kızıl ışığı seyrederken düşünürdü ölümü. Ölümün rengi kızıl mıydı? Ölüm ateş renginde miydi? Yoksa bacalarına elma kokusuna gelen kuşların renginde miydi?
Kim Özlerdi Avuç İçlerinin Kokusunu
O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar
bırakılmasaydı eğer.
Dayanılması o kadar da zor değildir,
büyük ayrılıklar bile, en güzel yerde başlatılsaydı eğer.
Utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer.
Yüz kızartıcı bir suç değildir hırsızlık,
çalınan birinin
Ölüm yok oluştur·, her şeyin yok oluşu. Yok olmak ne zaman çare olmuş ki! Ama ya hayat; biliyorum ki en kirli, en umutsuz hayat bile Çare olabilir.
Çünkü umut vardır onda, umut ışığı, umut tohumu vardır için de, her zaman ve her şart altında... "
Eğer bir köpek besliyorsan kendin havlamak zorunda kalmamalıydın.
"Yüzünde çiçek açtırmadığınız insanların en son mezarında da çiçek açtırmayın."
Ben bunu yaşadım ve çokta sinir oldum. Yaşarken -kim olursa olsun- acısı ve yarası olduğunuz insanların mezarında size gözyaşı dökmek bile hak değil ki daha mezarına çiçek koymak? Hayırdır öldürdüğünüz mutluluklarını bir çiçekle mi kapatmaya çalışıyorsunuz?
Mapushane penceresindeki ışığı, işte bu garip Osmanlı dünyasının çocuksu tekniğiyle resmetmişti. Sabah ışığında doğumun umudu, öğle vaktinde bir çeşit yaşama açlığı, akşam zamanında ölüm, alacakaranlık, sonra yokluk...
Sayfa 417 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
Bizi alçaltan bu kanlı zafer taçları işte
Öptüğümüz o pis eller
O maymun maskara soytarılar
Küçük orospular
Kirli zevklerimiz
Yatağımıza giren frengili kadınlar
Aldığını geri vermez bir karanlık dört yanımızda
Hangi perdeyi aralasak gece
Hangi taşı kaldırsak çaresizlik
Ölüm isli bir fener ışığı bu karanlıklarda
Ölüm yorgun askerlerin tek umudu sıcak
Biz bu ölümerle yakınız ölümsüzlüğe
Bu karanlıklarla uzak
Sayfa 52Kitabı okudu
