Papatya ve Yakamoz'un hikâyesinin devamı ...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
Yakamoz& Papatya [1-8] hepsini okumak isteyenlere...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
“Uzun uzun anlatılmıyor bazen. Tüm gün sustuğu oluyor insanın. Öyle dermansız bırakıyor, öyle gücünü kaybettiriyor bazı hisler.. anlatsan kifayetsiz kalıyor kelimeler. Sussan baş ağrısı.. Neden diye sorsan isyana giriyor, şükretsen gönül razı değil. Türküde geçen bir kısım geliyor aklıma. Aleme gösterdin zevki sefa, dert ile mihneti bana mı verdin? 🥀 Dün yine uzun zamandır olmadığım kadar kötü oldum. Bizimkiler kavga ettiler. Birbirlerine ettikleri o ağır sözler altında ben eziliyorum artık. Kim haklı diye soruyorlar sonra bana. Benim gözler kızarık, sesim kısık.. haklıyı bulmak istemiyorum artık. Geçinmek bu kadar zor muydu, yoksa biz mi beceremedik? Sevmek, sevilmek bu kadar imkansız mıydı, yoksa biz mi onu ulaşılmaz kıldık? Anlamak, anlaşılmak bu kadar zor muydu, yoksa biz mi hiç denemedik? Demiştim ya biz ailece çok iyiyiz diye. Evet biz dünya iyisiyiz. Herkes heveslenir bize. Ama biz birlikte olmayı beceremiyoruz. Biz anlaşmayı beceremiyoruz. Biz birbirimizi sevmeyi beceremiyoruz.” 💔
Hisler
Bir kez daha yüzümde açan o gülüşlerin resmini görmek beni o kadar mutlu ediyor ki anlatamam. Sadece doğanın bu dinginliği huzurluluğu bile o kadar hoş ve sıcak hissettiriyor ki. Yazarak anlatmaya çalışıyorum içimdeki heyecanı ama kelimelerimin yetersiz olduğunu sözcüklerin ruhumdaki o coşkuyu hissettiremeyeceğinden korkuyorum.rüzgarın tenimde hissettirdiği o taptaze yeniden doğuşun resmini çizmek isterdim. Sorulan soruların her birini içimden geçen tertemiz kelimelere süslemek belki de karşındakinin ruhuna dokunabilmek kırmadan üzmeden isterdim. Bazen zor oluyor anlatmak ve hisler geçer bence.
-Zehra
Hisler bulanık, insanlar oldum delisi, düşünceler çoğunlukla yüzeysel ve bu kahır dolu yüzyıl ne çocuğa ne hayvana acır nitelikte; kabız ilişki yumaklarının ortasında, muhatap kalitesini bir yandan korumaya çalışırken bazen de bir plak sesine ümitlendiğim oluyor, geçici tabii.
-Spinoza
Kalp!
Uzun zaman önce bir hikâye yazdım içimde. Duraksayan duygularıma karşı bir kalbi korudum durmadan. Uçurumun kenarında ölmüş bir kız çocuğu tekrar ölmek istedi belki de. İnsan duygularından gidemeyince, canından gitmek istiyormuş sanırım. Ağlamak bâzen ilaç kadar etkili oluyor kuruyan kalbimize. Bir çiçeğin solması gerekiyor kimi zaman, bir
İnsanın bilinçaltında öyle acayip şeyler gömülüdür ki . Kudret hırsı... Zalimlik arzusu... Parçalamak... Yıkmak için duyulan vahşice bir istek... Bütün bunlar insanlara geçmişlerinden miras kalmıştır... Bütün bunlar bilinçaltımızda gizli , Miss King . Zalimlik , vahşet ve hainlik . Onları bilinçaltımıza kapatıyor ve bunların ortaya çıkmasına engel oluyoruz. Ama bazen bu hisler yenilemeyecek kadar güçlü oluyor.
Selam dünya ben geldim :)
Şubat ayının favori kitabı sanırım ilk elden belli oldu. Gece Yarısı Kütüphanesi kitabından da zaten hayran kaldığım bir yazardı 
Matt Haig Kullandığı doğal ve içten dil, çevirmen Elif Ersavcı’nın müthiş çevirisi, hissettirdiği hisler inanılmazdı. Kitabı okurken resmen dokunuyorsunuz ona. Son bölümde bir buhran döneminde bu kitabı yazdığını ve kendini tekrar bulma yolundaki kişisel rehberi niteliğinde imiş, sanırım bana bu kadar geçmesi de bundan kaynaklı oldu.
İnsanlar. Nedir amacımız? Ne için varız? Ne uğruna yaşarız? Bunları sorguladığınız ve ilk verdiğiniz cevabın bazen kaçmaktan korktuğumuz, bazen kovalamaktan bıkmadığımız “duygular” olduğunu anlıyoruz. Bizi bize özgü kılan şey hissettiklerimiz. Aşk. Hem sahip olmak istediğimiz hem de uzakta kalma çabamızın resmi. Ne kadar gerisin geri gitse de ayaklarımız yine son durak o oluyor. Bir de an. İnsan an’da yaşamalı, an’da kalmalı. Dünü ve yarını olmayan sayılı günlerin tadını ancak şu an yaşamak elimizde. Maalesef hayatın acımasız rutininde kendimizi bunu yaşamaya değer kılamıyoruz.
Yani demem o ki şu anı yaşamaktan korkmayın, özlemler varsa gidin, öfke varsa kusun, mutluluğunuzu paylaşın, aşktan kaçmayı değil ona kavuşmayı çözüm bilin. :)
En sevdiğim
Sevgili Bilge,
Bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanmadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı.
Sayfa 387 - İletişimKitabı okudu
İç dökme
Kendimi olmak istediğim insandan çok uzak hissediyorum. Olmak istediğim kişi kim onu da tam olarak bilmiyorum ama sürekli mutlu ve tatmin olmam için ona ulaşmamın gerekli olduğuna inanmış halde buluyorum kendimi. O kişi olmak için bir şeyler yapmam gerektiğinin farkında olmakla beraber nerden başlayacağımı bilmiyorum. Bu belirsizlik beni bir