etrafımızda her gün onlarca şey oluyor. hepsi de önemli, çünkü çoğunda vicdan yaralayan, kabul edilemez nitelikte şeyler var. çağına, aklına, yaşamına aykırı olduğunu görüyorsun. fakat hepsine yetişme fikri artık imkansız olduğundan içsel hiyerarşiler yaratıyorsun. sıralama ölçütleri geliştiriyorsun "önemli-önemsiz-az önemli-anlamsız" şeklinde. sonra derinlerden bir çelişki gelip yakana yapışıyor: acaba ben kötülükle uzlaşıyor muyum?