Dünyada kimsenin gözünde toprak, bir askerin gözündeki gibi kutsal olamaz. Asker ateş hattında kendini boylu boyunca yere attığında, ölüm korkusuyla yüzünü toprağa bastırıp ellerini, ayaklarını yere geçirdiği anda toprak onun tek arkadaşı, kardeşi, anasıdır. Asker korkusunu ve bağırışını toprağın sessizliği ve güveni içinde yatıştırır. Toprak onu bağrına basar, ona yeniden can verir.