Sonunda!
Yıllar sonra tekrardan Başkomiser Nevzat'ı, Ali'yi, Zeynep'i görebildik. Özlenen bir arkadaş gibi içimize yerleştirdikleri bu duygu, başlarına gelen olaylarda onlar için tıpkı sokaktaki bir arkadaşımız gibi heyecanlanışımız... Lise yıllarında kökleri atılan ve Şimdi'nin birçok göğüne değin yeşillenen bir aşinalık bu. 
Ahmet Ümit ise yine şaşırtmadı...
Açık konuşmak gerekirse kitabın sonu beni pek tatmin etmedi. Böylesi bir kitaba, böylesi bir kurguya çok daha girift ve zekâ dolu bir son beklerdim. Çünkü kurgunun buna potansiyeli vardı, zemini de çok güzel hazırlanmıştı. Silinmiş bir hafıza, o dönemde işlemiş olabileceğin bir cinayet. Maktul'ün kendi karın ve kızını öldüren bir cani olması. Etrafında cereyan eden binbir muammalı paradoks. Buradan çıkacak katil en tahmin edilen karakter olmamalıydı, olacaksa bile çok daha karmaşık ve sınır zorlayan bir biçimde olmalıydı. Ama yine de kitabı çok beğendim. Temposuyla bizi sona çok çabuk ve nefes nefese bir şekilde ulaştırdı. Her sayfayı - lise yıllarımdaki heyecanımla - büyük bir merakla çevirdim. Kitabın içine gömüldüm.
En dikkatimi çeken konu ise günümüz Türkiyesi'nin sorunlarını bu kadar güzel ve açıkça ifade eden bir yazarı tekrar okuyabilme fırsatı idi. Gerek yaygınlaşan uyuşturucu çeteleri, gerek ahlakî çürümenin vardığı son safha, gerek siyasi mercîlerin günden güne nasıl da paraya kurban olduğu, gerekse de milletimizin üstüne çöken yoğun bir sis gibi boynumuza geçirilmiş olan 'Öğrenilmiş Çaresizlik'.
Teşekkürler, kitapla kalın..
