Nüfusunun % 10’undan fazlasının bu savaşta hayatını kaybettiği Bosna-Hersek’te vahamet, sadece çok fazla kan dökülmesinden, yüz binlerce insanın yersiz yurtsuz kalmasından kaynaklanmıyor.
Bosna-Hersek’te belki bunlardan da kahredici olan, etnik veya millî esasa dayanmayan, çokuluslu, çokdinli, çokkültürlü bir toplum modeli seçeneğinin, henüz bir ihtimal, bir umut halinde iken boğulmuş olmasıdır. Bosna-Hersek, parçalanan “eski sosyalist” coğrafyalarda kotarılmaya çalışılan “yeni” devletlerin herhangi birisi olmaktan öte, çoğulcu (en azından millî ve dinî toplulukları içermesiyle, milliyet ve din unsurları itibarıyla çoğulcu) bir toplum tasarımının oluşturulması umudunu en fazla vaadeden ülke idi.
Sayfa 15 - İletişim
Şiir Deryası
Selam
İçim yine sevinçle dolup yanıyor;
Sanki deniz olmuş, dalgalanıyor.
Uzak uzak ülkelerden döndüm seferden;
Yaralarım ağır, fakat mestim zaferden;
” Alaca karanlığın fecr adımıyla dağlardan yollardan kardeşlerimin bir bir,
şakaklarına dayanmış metalin soğuk lemasını duyarlar yüreklerin de belli ki;
postaldan yaraları sırıtır, yırtık dizleri göğerir pantolonların parçalanan yerlerinden baldırlarından;
ekin tarlasın da boy atmış yabani gelincikler gibi…
al al mor mor eflatun eflatun ve siyah,
elleri başlarından kenetlenmiş ,
gözlerinde bir ihanete kurban gitmenin tarifsiz hıncını ,soluya soluya inerler
kardeşlerini dağlardan…
ve yine gözlerinize sevdalarınıza dar gelmeyecek bir dünyanın hudutlarını
çizen kıvılcımlarla indirirler kardeşlerini
kardeşlerim ki dağlarda hakça bir düzenin adımları,ayak sesleri
sinsice sümbüller gibi insanların haykırışı
anne karnın da vurulan yavruların direnci
kandırılan kızların kini
aldatılan insanlığın yüz akıydılar
Kör olsun dağların gözü
Size de veyl dağlar
yar bildik sizi dost bildik
sığındık karanlık yamaçlarınıza
sevdalandık doruklarınıza bizden bildik,
yusufu saklayan kuyu; yunusu gizleyen balık;
nuhu kurtaran gemi; musaya açılan deniz;
İsa”ya açılan gök; yakubu örten gece bildik kendimize...
Abdulbaki Kömür
Yazar tam bir anakronik çıktı :/
Osmanlı'da Türklük ile ilgili sözler duyulmaya başlandığında
XX. yüzyılın başına gelinmiş ve parçalanan imparatorluk yok olmaya yüz tutmuştu. Avrupa'nın hasta adamı olarak bilinen devlet Fransa'ya Cezayir ve Tunus'u; İngiltere'ye Mısır ve Kıbrıs'ı; İtalya'ya Trablus ve Onikiada'yı kaptırmıştı. İmparatorluk sınırları Balkan Savaşları'yla bir ara İstanbul’un kapılarına kadar dayanmıştı... İşte bu utanç verici kayıpların yanı sıra aşağılayıcı ödünlere de katlanan Osmanlı yönetimine bir tepki olarak İstanbul ile Rumeli'de yeni ve gözü pek bir güç oluştu. Kendilerine Jön Türkler (Genç Türkler) adını veren (asker-sivil) bu grup, eski çokuluslu imparatorluk sistemini bir Türk imparatorluğuna dönüştürmek istiyordu. Jön Türkler, yönetimdeki Osmanlıların
Anadolu köylüsünü idraksiz, kaba ve cahil gördüğü, bu nedenle Türk geçmişleriyle bağlarını çoktan koparıp attığı inancındaydı.
