Örnek 1
Kadın: "Sensin şımarık çocuk aslında!.. Neymiş efendim? Beyefendi bankada yoruluyormuş!.. Ben sanki yorulmuyorum. Bütün gün öğrenci denen o zibidilere laf anlatmaya kalk, sonra eve gel çocuklarla uğraş, ev işlerini yap, beyefendinin yemeğini hazırla... Ben senden üç kat fazla iş yapıyorum, biliyor musun sen?!.."
Sayfa 150Kitabı okudu
Osmanlı Devlet'inde devşirme usulü
Devşirme kanunu çıkartıldı. Devşirme memurları tayin oldukları mıntıkalarda her bir kadılığı gezerek kırk hanede bir oğlan hesabı üzere yeniçeri namzedi gençleri seçerlerdi.
-Çocukların yedi on yaşları arasında olmasına çalışılırdı.
-Anası babası ölmüş çocuk alınmazdı; terbiyesi noksan olacağından...
- Köy sığırtmacısının oğlu seçilmezdi; aç gözlü ve ahlaksız olabilirdi.
- Tek oğlu olanın çocuğu alınmazdı; şımarık olacağından...
- Kel, fodul ve köse olanlar devşirilmezdi; diğer çocukların alay ve eğlencelerine konu olabileceklerinden...
- Sanat sahibi olanlar alınmazdı; ulufe zahmet endişesiyle
- Türkçe bilen alınmazdı; açılmış ve söz dinlemez düşüncesiyle.
- Çok uzun olanlar seçilmezdi; fitne çıkarabilirler endişesiyle
- Asil soylu, sıhhatli, gürbüz ve mütenasip vücutlu çocuklar devşilirlerdi.
TimaşKitabı okudu
Ayna Ayna
Eskiden, yemek yapmayı severdi Selma. Artık bıkmıştı. Domatesi soy, sarımsağı soy, patatesi soy, soğanı soy... İllallah demişti.
On yıldır evli. Kocası, mutfağa adım atmazdı.“Aaahhh!” Parmağını kesti.
Dışarıda yemeyi önerdi. Kabul etti koca. Çıktılar. Trafikten korktukları için yakındaki AVM’ye gittiler. Çocuklar arıza çıkarınca, koca patladı.
Hayat, hayatımız daima güzel miydi? Hayır. Ama mevsimleri vardı, mevsimleri var. Vatanımsın benim. Kokladığım havasın, içtiğim su. Ben şımarık ve yaramaz bir çocuk oldum zaman zaman. Sen hep aynı kalmasını bildin.
Sayfa 294 - İletişim Yayınları, 28.Baskı, İstanbul 2017
"..Bir şey soran olursa duymazlıktan geliyordum mesela. Ya da başımdan savıyor, cevap vermemek için şımarık bir çocuk inadıyla direniyordum.
Onlara her fırsatta hiçbir hareketlerinin, hiçbir sözlerinin, hatta nefes alıp verişlerinin bile umurumda olmadığını bir şekilde sezdirmeye çalışıyordum. Kendi halimde, kendi dünyamda öylece takılmak istiyordum, buna kim ne diyebilirdi ki ?
Onlara içten içe, “Sizleri yok sayıyorum ey aptallar! Önüme konan şu aptal işe sizler kadar aldırmadığımdan, bayat hayatlarınızı hiç çekici bulmadığımdan, her küçük sevinciniz beni iğrendirdiğinden!” diyordum.
Sessiz dursam da sözlerimi tek tek duyuyorlardı biliyorum. Aslında kendi hayatlarının yaşanmaya değdiğine inanmaya çalışıyorlardı, bu apaçıktı..
Ama insanlar kaçar.. En çok da gerçeklerden. Uyurgezer sürüleri gibi kısa mesafelerini kat ederken birbirlerine bakıp avunmak ve uyuşmak isterler. Dilencilere para saçmaları, dert dinlemeleri, dedikodu yapmaları hep bu yüzdendir.
Ara sıra felaketler olur. Yangınlar, depremler, patlayan bombalar gibi.. Yüzlerce suçsuz ölür. Ağlaşırlar. Gözyaşı akıtırken içten içe kendilerini şanslı hissederler ve yaşama hırsları da sebepsizce dirilir. Ertesi güne daha dinç uyanıp, “Hayat işte” derler. Hafife alırlar. Bir an önce unutmak için..
Benimse hiçbir şeyi unutmak yahut hafife almak için sebebim yoktu. Her şeyi açık açık söylemeye hiç olmadığım kadar hazırdım. Sadece gerçeklerden bahsetmek bu kadar mı zordu?"
