Lütfen 5 dakikanızı ayırır mısınız?
Hayatımın en zor günlerinden birini geçirdim bugün. Ama sokaktaki canların yaşadığı şeylerin yanında bizim zor günlerimiz ne ki!
Hiçbirimiz arabanın arkasına bağlanıp ciğerimiz patlayana kadar koşturulmadık mesela.
Hiçbirimiz ''aa birisi bize yemek koymuş'' umuduyla sevinip zehirlenmedik.
Hiçbirimiz kımıldamayalım diye kemerle
Duyarsız kalma!
Evet, yine bir güzellik ile kapınızı çalmaktayım sevgili okur arkadaşlarım. Her kapının önüne bir kap su ve bir kap mama diyerek, mahallemizde, muhitimizde sessiz sedasız yaşamakta olan minik patilerimiz için bir etkinlik bu. Korkmayın lütfen! Bu bir hayvan sevgisidir ve sadece biz insanlara has bir duygu olduğu için, bir virüsün tipik yan
Cinsel şiddete uğrayan o can ölmüş arkadaşlar :(
Eğer hayvanların dini olsaydı, şüphesiz şeytanı insan şeklinde hayal ederdi.
Nereden nasıl başlanır, ne söylenir bilmiyorum. Duyduğum bazı şeyleri de artık ne midem ne de psikolojim kaldırıyor.
İstanbul’da bir tekel bayiinde bir köpeğe tam 1 ay boyunca tecavüz edilmiş. Bu kadar uzun bir süre cinsel şiddete maruz kaldığı için de vücudunda kist
Kitap okuyan da kötü olabilir, çay içen de, hayvanları seven de, sokak çocuğuna sarılan da gördük bunu herkes kötü olabilir tek harekete bakıp hikaye yazmayın her şeyin edebiyatını yapmaktan olayları karıştırıyorsunuz.
“Bir semtin sokak hayvanları sizden kaçmıyorsa orada yaşayın; çünkü komşularınız güzel insanlardır...”
Johann Wolfgang
Bir hatırlatma
Evimizdeki cam atıklarını özenle paketleyerek atalım. Buna dikkat etmediğimizde, sokak hayvanları çöp kutularını karıştırdığı vakit ya ağızlarını yarıyorlar yahut yutabiliyorlar.. İstirham ediyorum, bu konunun önemini kavrayalım. Selâmetle..
Günaydın 1K
1k okurları!
Hava soğuk ama içiniz ısınsın azcık.😍
Hadi hep beraber kışa meydan okuyalım.
Açın müzik, alın bir fincan kahve, sarılın battaniyelere, bir de kitap, ohhh, miss.🥳🥳🥳🥳🥳
Derken, aklıma işe gitmek için bu soğuk havalarda yola koyulanlar geldi. Allah yolunuzu hayırlara çıkarsın. Sağ-salim gidip, kazasız-belasız sıcacık yuvanıza dönün inşeAllah😇😇🌼🌼🌼🌼🌼
Ama şu kışı sevmememin asıl sebebi geliyor aklıma da, hani barınacak yuvası olmayan sokak hayvanları vardır. Hani ayağında çarığı, üzerinden sıcak bir elbisesi bile olmayan evsizler vardır. Bi de şu soğuk havalarda caddelerde, soğuk olsa bile kazancı için, rızkı için titreğenler vardır.
Onlar için de dua etmeyi unutmayalım.
Ve bütün Evrene kocamaaaan bir;
GÜÜÜÜÜNAAAAAYDIIIIIIIN🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳🥳
Sokak hayvanı değil bebişim olsan da,
Seninde günün kutlu olsun hayatımm🎀
EŞEĞİ SULADIN MI ?
Yaşım dört ya da beş... Nenemle (dedemin annesi olur, mekanı cennet olsun) oynamıştık bu oyunu. Ne dedem, ne anneannem, ne annem, ne babam ne de başka biri... Nenemle oynamak kadar keyif vermedi hiçbiri. Ya ses tonunu ayarlayamadılar, ya burnumu sıkarken ayarını tutturamadılar ya da günlük işlerinin arasına sıkıştırmaya
27 yaş depresyonu böyle miymiş acaba?
yoksa sadece bu namussuz adamların dönemine denk gelmiş talihsiz bir nesilin melankolik bir neferi olmamdan mı ileri geliyor bu karamsarlık, atalet, can yakan umutsuzluk?
pimi çekilmiş bomba gibi yirmi milyon insanın kirli sepetine tıkıştırılan çamaşırlar misali üst üste yığıldığı bir şehirde deprem tehlikesiyle yaşıyorum.(istanbul) ama bastığım zemine bile güvenmiyorum.müteahhit çalmamıştır diyemiyorum mesela, o çalsa bile belediye denetlemiştir bu ülkede onurlu insanlar var diyemiyorum.hepsi falso verse, devletin bu konu için mutlaka bir acil eylem planı vardır diyemiyorum.üstelik konu sadece ben değilim; başta ailem, sevdiğim bütün insanlar, anılarım, çocukluğum, günahsız milyonlarca çocuk,kadın,erkek, masum sokak hayvanları.hepsinin can güvenliği kıldan ince bir ip üzerindeki cambaz gibi tekinsiz, kaygan bir zeminin üzerinde.diyelim ki ben ve ailem hepimiz sağ salim çıktık bu gayya kuyusundan, yaşadığımız psikolojik travmayla başa çıkabilmek için bile müthiş bir enerji ve çelikten sinirlere ihtiyacımız olacak.
ne günah işledim de denk geldim bu döneme ben, gençliğim bu soysuzların elinde çürüyor.gün geçtikçe maruz kaldığım yoksulluğu kambur gibi taşımak bir yana, çevremdeki insanların çaresizliğini görüp kafamı çevirmek gün geçtikçe bir cehennem azabı oluyor bana.
“içim nefretle dolu.öcümü alacağım.”
Anna Karenina, Tolstoy