Yeryüzünde hiçbir lisân ağlamanın anlatım seviyesine ulaşamaz. Ağlamak iletişimin en derininde yer alır. Bir insan yeryüzündeki tüm lisânları bilse ve tüm lügatler önünde açık olsa ağlamak ile ifade edebileceği hisse bir karşılık bulamaz. Nihayetinde her kelime bir varlığın karşılığı ve ifade edilebilir halidir. Bir şey varsa ve ifade edilemiyorsa
Yaşamlarımızın her saniyesi sonsuz kere yineleniyorsa, İsa'nın çarmıha çivili olduğu gibi biz de sonsuzluğa çivilenmişizdir demektir. Bu insanı dehşete düşürecek bir olasılık. Sonsuza kadar yinelenme dünyasında her attığımız adıma dayanılmaz bir sorumluluğun ağırlığı gelir çöker. İşte Nietzsche, Sonsuza kadar yinelenme düşüncesine bunun için yüklerin en ağırı demiştir.(das schwerste Gewicht)
Sayfa 13 - CanKitabı okudu
“Kütüphanelerimiz sanki cezaevi, büyük düşünürlerimizi tıktık oraya, doğal olarak Kant'ı, tıpkı Nietzsche gibi tek kişilik hücreye, Schopenhauer'i de, Pascal'i de, Voltaire'i de, Montaigne'i de, en büyükleri tek kişilik hücrelere, tüm diğerlerini koğuşlara, ama hepsini de sonsuza kadar olmak üzere dostum, tüm zamanlar için ve sonsuzluğa kadar, gerçek bu.”
Hiç Bir Şey Gerçek Değil
Yürüyoruz seninle gece yarısı sonsuzluğa
Yolda bizden başka kimse yok sandığımız anda
Farklı arabalar geçmeye başlıyor yanımızdan
Kimi uzun limuzin ya da cenaze arabası gibi
Kimi kaplumbağa, kimi tilki
Yürüyoruz hala istifimizi bozmadan
Sen rakı içmişsin biraz, ben brendy
İkimiz de biliyoruz hiç bir şey gerçek değil
Sonsuzluk da yok gece
Sen sevgimin en derin yarasısın.
''Seni yollarca, şehirlerce uzağından sevdim. Seni kelimelerce, şiirlerce yakınından sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim için kalemi eline alıp da yazdığın mektuplarca sevdim. Seni umutsuzca, beklentisizce, hayallerce sevdim uzağından.
Seni sevmek, ait olduğun gökyüzünde seni özgür bırakmaktı.
Sevmek, ruhumun tek sahibi olan
sonsuza kadar sonsuzluğa asılı kalmak
tanrılara ödül insanoğluna ceza ise
kalbim, bağışlanmayacak bir şey yap
katlanma kendine ve bu dünyaya
pdf
Tutsak, elleri kolları bağlı ve iki kat prangaya vurulmuş olmak ve iyiliğe yatkın şeyleri tamamen gelişip serpilmesi için ölümsüz varlıkların dur durak bilmeyen çabalarının daha nice zaman sonsuzluğa akması gerektiğini bilmemek. Küçücük dünyasının içinde, iyi niyetle çabalayan her Hıristiyan’ın yararlılık sınırlarına ulaşabilmesi için bu ölümlü hayatın ne kadar kısa olduğundan habersiz olmak!
Değerlendirilemeyen fırsatlar için, sonsuza kadar pişman olmanın fayda etmeyeceğini bilmemek!
Ben de böyle biriydim. Ne yazık ki...
Gece gündüz kitaplıklarımıza hapsettiğimiz büyük düşünürlerin yakarışlarını duyuyorum, o gülünç düşünce büyükleri dumura uğramış kafalar olarak camın arkasındalar. Bütün bu insanlar doğa karşısında yanıldılar, düşüncede sermaye suçu işlediler, bu yüzden cezalandırılıyorlar ve biz onları sonuna kadar kitaplıklarımıza tıkıyoruz. Çünkü kitaplıklarımızda boğuluyorlar, gerçek bu. Kütüphanelerimiz sanki cezaevi, büyük düşünürlerimizi tıktık oraya, doğal olarak Kant'ı, tıpkı Nietzsche gibi tek kişilik hücreye, Schopenhauer'i de, Pascal'i de, Voltaire'i de, Montaigne'i de, en büyükleri tek kişilik hücrelere, tüm diğerlerini koğuşlara, ama hepsini de sonsuza kadar olmak üzere dostum, tüm zamanlar için ve sonsuzluğa kadar, gerçek bu.
Mülkiyet, sizi sonsuza kadar "ben" olarak dondurmuş ve sonsuzluğa kadar sizi "biz" den ayırmıştır..
Sayfa 186 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Ey hüznüme Yâr bellediğim, Sevdasını ruhumda tesbih tesbih çektiğim..
Ey Hüznüme Yâr Bellediğim
Sen giderken kırılgan tavrın ruhumda kayboldu.
Sesim... İnciten uzaklığının garipliğinde boğuldu.
Ruhumda dantel dantel ördüğün sevdan yoklukla buluştu.
Tebessümün bir gölge gibi çehremde her an sürur’du.
Ey hüznüme yâr bellediğim,
Sevdasını sevdama eklediğim,
Hani sinelerde derman bekleyen ruhlara aşk olacaktık.
Hani
Anılar biriktikçe sisleniyor aşklar da
Yitiriliyor serüven duygusu ki o zaman
Şeytanımı koluma takıp gitmeliyim
Yeni bir cehennem kurmalıyım kendime
Hep kendini yineliyorken sesler kokular
Gittikçe birbirine benziyorken dünle bugün
Ölümsüz olmak kadar ürkünç bir şey
Bu dünyaya alışmak duygusu
Sonsuza kadar sonsuzluğa asılı kalmak
Tanrılara ödül insanoğluna ceza ise
Kalbim, bağışlanmayacak bir şey yap Katlanma kendine ve bu dünyaya
Sonsuza kadar sonsuzluğa asılı kalmak
Tanrılara ödül insanoğluna ceza ise
Kalbim, bağışlanmayacak bir şey yap
Katlanma kendine ve bu dünyaya
Sayfa 61Kitabı okudu
Yalnızca satın almak önemliydi onun için, sahip olmak, sahip olmayı sonsuza dek tekrarlamak, sahip olduğunu bilmek ve sahip olduğu şeylere sabah akşam dokunup durmak önemliydi.
