Önce tarihe bir not düşeyim kendim için:
Normalde çok daha kısa sürede bitirebileceğim bu kitap hem kişisel nedenlerle hem de başka okumalarla biraz uzadı. Halbuki yer yer çok heyecanla okudum. Zorba’yı okuduktan sonra, kadınlara yönelik değersizlik unsurları ile karşılşacağımı tahmin etmiştim. Bu sefer o kadar rahatsız etmedi. Hatta Ağa karakterine bile takılabilirdim. Ancak sanırım ben de bir okur olarak olgunlaşıyorum.
Veya yazarın başta Hristiyanlığı, papazları, kiliseleri, insanların din adı altında kendinelerine neleri hak görmesi, hatta kendi ırkını hikaye üzerinden eleştirmesi üzerine vicdanen susma hakkımı da kullanmış olabilirim. Ne yazıkki din adına yapılanlar hiçbir coğrafyada değişmiyor. Hele ötekileştirme kalıpları şablon gibi oturmuş durumda. Bakınız bugün beğenmediğine “sen şusun, busun” diye damgalayanlarla, bu kitapta karşı tarafı Bolşevik olmakla suçlayanlar aynı zihniyette bence. Kendi yaptıklarının isim koymak için aynalar yetersiz kalır.
Sonuç olarak sözde İsanın çarmıha gerileceğini kırmızı pazartesi gibi başından beri biliyor olmamıza rağmen, o ana gelinceye kadar türlü olaylarla kitaba heyecan katan acaba olmayacak mı diye okuyucu sorgulatıyor. Bu uğurda bazı karakterleri acımasızca öldürerek hikayeden atan yazar “Game of Thrones” seneraristlerine esin kaynağı olmuş mudur acaba? Ne dersiniz?
Mahur Beste
Üniversite yıllarımda okumuştum. Şimdi tekrar okumak daha anlamlı oldu.
Ahmet Hamdi Tanpınar, hem Batı kültürüne hem Doğu kültürüne fazlasıyla vâkıf, eserlerini kuyumcu titizliğiyle işleyen, dünya çapında üne kavuşmuş başarılı bir yazarımız. Edebiyatçılar olarak kendisine daimî bir hayranlığımiz vardır.
