Güzel Değil...
Güzel değil batmakla kaybolan bir mahbup. Çünkü zevâle mahkûm, hakikî güzel olamaz. Aşk-ı ebedî için yaratılan ve âyine-i Samed olan kalb ile sevilmez ve sevilmemeli. ( Sözler, 17. Söz, 2. Makam, Kalbe Farisi Olarak Tahattur Eden Bir Münacat )
İstanbul
Ey koca İstanbul!. Müsavat ve uhuvveti sende devr-i istibdadda, yalnız tımarhanede.. meşrutiyeti, yalnız tevkifhanede gördüm.
Elveda ey gelin libası giymiş acuze-i şemtâ!..
Usandım, sen zehirli bala benzersin.
Belki medenî libası giymiş vahşi adama benzersin.
Sureten ne kadar medenîliğin var; sîreten dahi nifak, sefahet, ağraz içinde o kadar, o derece vahşisin; tam dünyaya benzersin.
Dünyaya geldiğime ben de pişman oldum.
Riyanın sözünü, seni tasavvur ettikçe tahattur ediyorum.
Asar-ı Bediiyye - 436
Ahmet Haşim
Bir Acem bahçesi, bir seccâde,
Dolduran havzı ateşten bâde...
Ne kadar gamlı bu akşam vakti...
Bakışın benzemiyor mu'tade.
Gök yeşil, yer sarı, mercân dallar,
Dalmış üstündeki kuşlar yâda;
Bize bir zevk-i tahattur kaldı
Bu sönen, gölgelenen dünyâda!
TAHATTUR
"Alnımdaki bıçak yarası
Senin yüzünden,
Tabakam senin yadigarın.
"İki elin kanda olsa gel" diyor
Telgrafın.
Nasıl unuturum seni ben,
Vesikalı yarim."
Sayfa 93Kitabı okudu
YENİSİ
TAHATTUR
Alnımdaki bıçak yarası
Senin yüzünden,
Tabakam senin yadigârın.
"İki elin kanda olsa gel" diyor
Telgrafın.
Nasıl unuturum seni ben,
Vesikalı yârim!
Temmuz 1940
(Küllük, 1.9.1940)
Sayfa 93
Kim maziyi değiştirmeden anlatabilir ki? Kelimeleşmeyen “zevk-i
tahattur”, bir rüya kadar soluk ve fâni. Ama yaşayan insanla, hatırlayan
insan aynı mı?
İMANIMIZIN TAKVIYESINE ÇALIŞALIM!
Nev'-i insanın üçten birisini teşkil eden gençler, hevesatları galeyanda, hissiyata mağlub, cür'etkâr, akıllarını her vakit başına almayan o gençler, âhiret imanını kaybetseler ve Cehennem azabını tahattur etmezlerse; hayat-ı içtimaiyede ehl-i namusun malı ve ırzı ve zaîf ve ihtiyarların rahatı ve haysiyeti tehlikede kalır. Bazı bir dakika lezzeti için bir mes'ud hanenin saadetini mahveder ve bu gibi hapiste dört-beş sene azab çeker, canavar bir hayvan hükmüne geçer. Eğer iman-ı âhiret onun imdadına gelse, çabuk aklını başına alır. "Gerçi hükûmet hafiyeleri beni görmüyorlar ve ben onlardan saklanabilirim, fakat Cehennem gibi bir zindanı bulunan bir Padişah-ı Zülcelal'in melaikeleri beni görüyorlar ve fenalıklarımı kaydediyorlar. Ben başıboş değilim ve vazifedar bir yolcuyum. Ben de onlar gibi ihtiyar ve zaîf olacağım." diye birden, zulmen tecavüz etmek istediği adamlara karşı bir şefkat, bir hürmet hissetmeye başlar.
Asa-yı Musa
Bize bir zevk-i tahattur kaldı
Bu sönen, gölgelenen dünyada
Ahmet Haşim
