Yüzyıllık Yalnızlık!
Sitede uzun süredir gördüğüm ve bu hafta artmaya başlayan aşağıdaki cümle 
Gabriel Garcia Marquez 'e AİT DEĞİLDİR!
Yüzyıllık Yalnızlık romanında bu satırlar GEÇMEMEKTEDİR! (Beğenenler ve alıntı ekleyenler de okumamış kitabı anladığım kadarıyla!)
"Birisi, kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor. o yüzden değil mi, içimizde tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmalarımız?
'anlatsam mı, anlatmasam mı?' kararsızlığımız..
'Bu sevgi beni acıtır mı?' kuşkularımız.. Her zaman seni üzecek birileri olacaktır. Tek yapmamız gereken; sevginin bize vadettiklerine güvenmeyi sürdürmek, ama kime ikinci defa güveneceğimizi de iyi seçmek."
Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna. Tedirgin etme beni. Bu sefer geride bir şey bırakmadım. Tasımı tarağımı topladım geldim. Neyim var neyim yoksa ortaya döktüm. Beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim.
Sorular, Sorgular, gerçekler
~Kendimize sorular ~
Kaybolan neydi?
Tebessümlerimiz nereye kayboldu?
Onca kahkahanın ardından gözyaşı dökmek nedendir?
Neyi arayıpta bulamıyoruz? Cadde de yürürken yabancı dilde yazılmış tabelalar mı?
Hiç tanımadığımız insanın yıkıntılarda kaldığı acısı mı?
Kaybettiğimiz ya da arayıp bulamadığımız, düşünüp farkına varamadığımız?
Tedirgin eden ölüm korkusu mu?
Ya da benliğimiz?
Giyilecek bir eşa veyahutta sahip olduklarımızı kaybetme korkusu?
Ya ruhumuza açtığımız derin yaralar?
Arkadaş (arkanı kollayan değerli varlık) dan yoksunluğumuz mu?
İçimize neden bu kadar kapandık.. neden kimseye bir şey anlatamaz hale geldiğimiz şu zamanda, anlatanın sırrını ifşa edip sonra o ifşanın başımıza geleceğinin ürküncü mü?
Nedir?
Bana göre, insanın olması gereken yaşamının üzerine çıkarak konforumuzu, sahip olduğumuz materyallerin yok olabileceğinin korkusu.
Ruhu doyuramamanın acizliği ile kalışımız. Nefsimize ağır geleb ibadetler mi?
Dostları kaybedişimiz, hatta, bulamayışımız.
Gönül rahatlığıyla çay içemediğimiz mekanlar.
Huzursuz ebeveynler...
Mobile mahkumiyet
Acaba neyden kaçıyoruz?
"Acı çekmekten!"
Unutmadık unutturmayacağız!
19-26 Aralık 1978
Bugün, onlarca Alevî yurttaşımızın Maraş'ta ülkücü çetelerce katledilişinin 43. Yıldönümü.
Daha çocuktu Ali. Onu gördüklerinde “Yakalayın komünisti, kaçıyor!” diye bağırdılar arkasından. Yakaladılar da... Annesi Ali'yi komşu evin bodrumunda, kurşunlanmış, kolları ve bacakları doğranmış ve bir kazanda haşlanmış olarak buldu.
"İnsanlar artık umutsuz, tedirgin ve yalnız.."
SADECE TANIŞIYORUZ
SADECE TANIŞIYORUZ
Otelin göz alıcı sarı ışıkları alında lobideki masların çoğu doluydu. Giriş kapısının sağ çaprazındaki köşede maslar birleştirilmiş kalabalık bir grup oturmaktaydı. Bazıları kel olmaya başlamış, bazıları ise saçları ağarmış ellili yaşların ortasındaydı hepsi. İçlerinde hiç kadın olmaması dikkatlerden kaçmıyordu. Çok yüksek ses
açılmış sarmaşık gülleri
kokularıyla baygın
en görkemli saatinde yıldız alacasının
gizli bir yılan gibi yuvalanmış
içimde keder
uzak bir telefonda ağlayan
yağmurlu genç kadın
İş Bankası Kültür Yayınları
Aşk Üç Ayrılır
1. Aşk başı lezzetli,
2. Aşk ortası tedirgin,
3. Aşk sonu hüsrandır!
Tarih ve tecrübe ile kanıtlanmış bir gerçektir...
#SalahBirsel
Bağırın rica ederim, bağırın, gürültüden kimse tedirgin olmaz.Herkesin zoru sessizlikten...
